Geloofservaring kan op en neergaan, volgens John Flavel. Het ene moment zijn we dankbaar en rusten we in het geloof op Christus, het andere moment zijn we verdrietig over ons ongeloof. Blijkbaar gaan die twee samen op in het hart van de gelovige, in meer of mindere mate. Aan het eind van een preek geeft de puritein John Flavel op dit punt vier aanwijzingen. 

1. Het diep besef van de zonde mag een eerbiedige en dankbare erkenning van Gods genade in Zijn volk niet uitsluiten. Het is de fout van velen om hun zonden te verbergen, en de fout van sommigen om hun genade te verbergen.

2. Onze persoon en onze plichten worden enkel uit zuivere, vrije genade aangenomen. Geen enkele plicht wordt in een volmaakte daad van geloof vervuld. Alles is gemengd met een zeker ongeloof. De honing en de raat zijn met elkaar verbonden. Geen werk dat uit ons komt, is volledig rein.

3. We mogen terecht dat geloof als vals bestempelen, dat op zijn eigen kracht vertrouwt en nooit rouwt om de overblijfselen van ongeloof. Waar geen worsteling met de zonde is, kan er geen gezond bewijs van oprechtheid zijn.

4. Gelovigen moeten zich niet verwonderen dat zij wisselingen en veranderingen ervaren in de toestand van hun ziel. Soms hebben zij een heldere, soms een bewolkte dag. Soms zingen zij psalmen in de nacht, en soms klagen zij bitter. Als je vraagt waarom dit zo is, dan is het antwoord dat er tegenstrijdige beginselen in je ziel strijden. Het is geen wonder dat vrede en strijd, hoop en vrees, licht en duisternis elkaar afwisselen en uw tijd tussen elkaar verdelen. Amen.