Het zendingsblad ‘Alle volken’ publiceerde in 1967 een meditatie over het stervende tarwegraan. Dit naar aanleiding van Johannes 12: 24: ‘Voorwaar, voorwaar zeg Ik u: indien het tarwegraan in de aarde niet valt en sterft, zo blijft het alleen; maar indien het sterft, zo brengt het veel vrucht voort.’

Heidenen

Enkele Grieken willen Jezus wel eens zien. Is die vraag ingegeven door wezenlijke belangstelling? Of komt die slechts op uit het verlangen om ook over die rabbi van Nazareth mee te kunnen praten? Filippus, aan wie het verzoek gedaan werd, schijnt niet goed te weten, wat hij er mee aan moet. Andreas echter, met wie hij de zaak bespreekt, is veel geestdriftiger. Al de profetiën schijnen nu in vervulling te gaan. Ook heidenen wenden zich tot de Gezalfde van de Heere! Is de tijd aangebroken, dat „de volken saamvergaren, zich met ’s Heeren erfvolk paren” ? 

Het antwoord van Christus schijnt Andreas gelijk te geven: De ure is gekomen, dat de Zoon des mensen verheerlijkt zal worden. Maar Christus voegt er iets aan toe waaruit blijkt, dat die verheerlijking zich zo geheel anders zal voltrekken, dan men zich voorstelt. Als het tarwegraan niet in de aarde valt en sterft blijft het alleen. Het moet gezaaid worden en te niet gaan om vrucht voort te brengen. Zo kan Christus slechts door de dood heen in Zijn heerlijkheid ingaan om de Eerstgeborene te zijn onder vele broeders.

Tarwegraan

Men noemt dit wel de wet van het tarwegraan. Terecht. Men moet dan echter niet denken aan een voor iedereen geldende regel, die ook voor Christus geen uitzondering kent. Het leven wordt niet zo zeer van Hem genomen. Hij legt het Zelf bereidwillig af. Maar toch kan men hier wel van een wet spreken. Als Christus Zijn ziel stelt tot een rantsoen voor velen, is er voor Hem geen andere mogelijkheid. Hij moet immers aan de gerechtigheid Gods ook werkelijk genoegdoening geven. Christus moet als een zaad in de aarde gestrooid worden en sterven. Want alleen als Hij Zijn ziel tot een schuldoffer gesteld zal hebben, zal Hij zaad zien!

Dat betekent evenwel ook dat nu, nadat Hij alle gerechtigheid vervuld heeft en met eer en heerlijkheid gekroond aan de rechterhand van de Vader plaats nam om te heersen, totdat de laatste vijand onder Zijn voeten ligt, alom bekering en vergeving van zonden gepredikt moet worden. Opdat men horende geloven en gelovende het leven zal hebben in Zijn Naam.

We komen echter nog eens op die uitdrukking „wet van het tarwegraan” terug. Christus heeft die wet vrijwillig aanvaard. Maar ik moet ook sterven, aan mijzelf en wat niet al, opdat Christus in mij leve. Wie zijn leven zelf behouden wil, verliest het. Slechts wie het verliest, zal het vinden. In Christus gestorven, opdat Hij niet alleen leve, maar opdat ook de Zijnen met Hem leven zullen in eeuwigheid.

Doorgaand gebeuren

Alleen dat sterven is niet alleen maar iets, dat zich in een gegeven ogenblik eens voor altijd voltrekt. Het is er mee als met de bekering, die ook dagelijks weer werkelijkheid moet worden. Zo alleen, maar dan ook zeker zal ons leven vruchtdragend zijn. Tot eer van God en tot heil van onze naaste.