In zijn rubriek in het Gereformeerd Weekblad beantwoordde de Hervormde ds. L. Vroegindeweij brieven van lezers. Dat deed hij in een vrij forse stijl, waarbij hij niet veel aan onduidelijkheid overliet. Zo ook in een antwoord op een brief over deelname aan het Heilig Avondmaal, die hij in 1962 beantwoordde. Hij overweegt een diepgravend artikel te schrijven over het onderwerp, maar geeft in deze brief vast een schot voor de boeg.
‘Uit een heel andere streek van ons vaderland kwam een sympathiek gestelde brief over hetgeen ik geschreven heb in verband met het Heilig Avondmaal. Het is de oude vraag, wie er gerechtigd zijn tot de tafel van de Heere. Ik heb enige weken geleden nog al wat aangehaald uit de oude schrijvers, van wie er vele niet stellen, dat alleen een verzekerd christen aan het Avondmaal mag deelnemen. Als ik nu mijn vriend goed versta, wil hij daarvoor pleiten. Ik ben dat niet met hem eens. Voor mij telt ook het onverzekerde geloof mee. Het gaat niet om de zekerheid van het geloof, maar om de waarheid van het geloof. Waar het in waarheid aanwezig is, daar is ook de roepstem van het Avondmaal heen gericht, dacht ik. Wanneer de Heere Jezus het Avondmaal instelt, zitten aan deze tafel gelovigen. De Heere Jezus verklaarde zelf: „Ik heb voor u gebeden, dat uw geloof niet ophoude.” Maar dan moet men verder maar niet vragen welke gelovigen. Petrus ontkende en loochende, dat hij Jezus kende. De anderen hebben Hem allen verlaten. En toch gelovigen. Dat bleek wel uit hun verlangen naar Hem, toen Hij gestorven was. Dit is wat ik over bovengenoemde brief alvast wil opmerken.
Er zweeft voorts een artikel voor mijn ogen met als onderwerp: Is er geen waar geloof als er geen verzekerd geloof is? De Heere Jezus sprak van tragen van hart om te geloven. Dat zijn vast geen verzekerden. Maar missen zij nu het geloof geheel en al? En doen kleingelovigen, die wankelen niet mee? Gelden alleen de eikenbomen der gerechtigheid en moeten de rokende vlaswiekjes uitgeblust worden? Versta mij goed: geloof moet er zijn. Geloof, waarmee een naakt en in zichzelf verloren zondaar de zoom van het kleed van Christus aanraakt. Een rokende vlaswiek moet een klein vuurtje van geloof in Christus beoefenen. Maar is dat hetzelfde als de zekerheid?
Mijn vriend wil het Schriftuurlijk en reformatorisch licht op de praktijk van de godzaligheid. Dat wil ik ook. Maar begint bij hem het licht pas bij 1000 kaars? Er is, zegt hij, aan de dis van de Heeren geen plaats voor „onverzoende” zondaars, maar als iemand Christus aangreep en toch niet geloven durft, dat hij gelooft of dat zijn geloof echt is, is hij dan een onverzoende zondaar? Ik geef deze vragen alvast maar om eens over na te denken. Met het artikel moet u nu nog weer geduld hebben.’
