Er zijn verschillende redenen waarom gelovigen verlangen naar de wederkomst. Thomas Manton (17de eeuw) wijst erop dat er iets in de gelovigen is dat hen naar de wederkomst van Christus trekt: de Geest van Christus. Zoals we lezen in Openbaring 22:17: “En de Geest en de Bruid zeggen: Kom!” Het is de Heilige Geest die dit verlangen in het hart van de Kerk plant. De natuurlijke mens zegt misschien: “Het is goed om hier te zijn,” maar het verlangen naar de wederkomst overstijgt deze aardse gerichtheid. Terwijl het vlees roept: “Ga!”, fluistert de Geest: “Kom!” 

Bruid 

Het grote werk van de Geest bestaat juist hierin: het samenbrengen van de gelovige met Christus. Hij gaat uit van de Vader en de Zoon, om de christen, door de Zoon, tot de Vader te brengen. Het is Zijn taak om ons met Christus te verenigen, als in een huwelijk. En zoals een bruid verlangt haar geliefde te zien zodra de trouwbelofte is afgelegd, zo wekt de Geest in de Kerk het verlangen naar de komst van Christus. Bij Zijn wederkomst zal dat geestelijke huwelijk voltrokken worden. De koningin zal in haar gestikte klederen bij de Koning worden gebracht en het paleis binnentreden om daar voor altijd te wonen, zoals beschreven in Psalm 45.

Geloof, hoop en liefde

Voor schuldige zondaars ligt dat anders. Zij willen liever dat Christus nog wegblijft. De goddelozen zouden nooit uitroepen: “Ja, kom, Heere Jezus!” (Openbaring 22:20). Integendeel, zij zouden net als de duivelen zeggen: “Zijt Gij hier gekomen om ons te pijnigen voor de tijd?” (Mattheüs 8:29). Als het aan hen lag, zou de dag van het oordeel uitblijven. Maar de Geest werkt geheel anders. Hij schept juist een diep verlangen in het hart van de bruid. Voor gelovigen geldt: hoe sneller Christus komt, des te beter. Zij verlangen ernaar opgenomen te worden bij Hem; Hij kan voor hen niet snel genoeg komen. De genadegaven die in hen geplant zijn – geloof, hoop en liefde – sporen hen aan om uit te zien naar Zijn komst.

Geloof

Het geloof houdt vast aan de woorden van Christus, Die gezegd heeft dat Hij terug zal komen. “Anderszins zou Ik het u gezegd hebben” (Johannes 14:2). Op Zijn belofte “Ik kom” antwoordt de Kerk in geloof: “Amen, ja kom, Heere Jezus!” (Openbaring 22:20). En als Christus in toorn was weggegaan, dreigend: “U zult Mijn aangezicht nooit meer zien,” dan zou de Kerk alle hoop verloren hebben Hem ooit weer te ontmoeten. Maar Hij ging heen in liefde en liet Zijn bruid een belofte na, die hun harten sterkt zolang Hij afwezig is. Zou Christus ons dan misleiden met valse beloften? Waarom zou Hij dat doen? Hij kan ons immers op elk moment wegnemen, als wij Hem niet behagen. Tot nu toe hebben wij Hem in alles waarachtig bevonden. Zou Hij ons dan op het einde nog teleurstellen?

Hoop

De hoop, de dienares van het geloof, richt zich op datgene wat wij geloven. In het nieuwe schepsel – wedergeboren tot een levende hoop (1 Petrus 1:3) – zien we hoe deze hoop werkzaam wordt. Zodra de genade in de mens wordt uitgestort, richt de hoop zich op haar doel en rustpunt. Ze is van de hemel afkomstig en keert met de ziel van de gelovige weer naar diezelfde hemel terug.

Liefde

Tenslotte is het de liefde die de gelovige aanvuurt om uit te zien naar de wederkomst. Liefde is immers een wezenlijk onderdeel van het verbond: ze wil bij Hem zijn Die zij bemint. Zoals Paulus schrijft: “Hebbende begeerte om ontbonden te worden en met Christus te zijn” (Filippenzen 1:23). Daarom roept de liefde: “Kom, kom!” Christus heeft gemeenschap met ons in onze aardse woning; des te meer verlangen wij om bij Hem te zijn in Zijn hemelse paleis. Zijn stem is al troostvol als Hij zegt: “Komt herwaarts tot Mij, allen die vermoeid en belast zijt” (Mattheüs 11:28), maar nog veel heerlijker klinkt het als Hij zegt: “Komt, gij gezegenden Mijns Vaders! Beërft dat Koninkrijk, hetwelk u bereid is van de grondlegging der wereld” (Mattheüs 25:34). Als de verzoening met God hier op aarde al zo troostvol is, hoe glorieus zal dan de voleinding zijn!

Voor de hele preek zie www.tabernakel.nl