Kinderen houden er niet van om een correctie te krijgen. Als we eerlijk zijn, krijgen we als volwassenen ook liever geen vermaning. Dr. A. van Brummelen is van mening dat dit soms toch nodig is. Paulus doet het immers ook in zijn zendbrieven.
Vermaning
Dr. A. van Brummelen (1928-1999) ontmoette een oude man die de eerste liefde miste. Lang geleden was hij vol van de liefde van Christus, maar nu was het allemaal zo dor en levenloos. Hij verlangde terug naar toen. Van Brummelen ging herderlijk naast hem zitten en wees erop dat gevoelens op en neer gaan, maar dat het Woord van de Heere vast is. Ook wees hij op het belang van zorgvuldig leven. Slordig leven kan de liefde uitdoven.
Terugblikkend op de ontmoeting met de oude man, geeft Van Brummelen een laatste aanwijzing voor christenen die de eerste liefde missen. Hij zegt dat een verzoeking van de duivel ons mee kan lokken bij God vandaan; terwijl een vermaning van God precies het tegenovergestelde bedoeld. Het roept je weer terug achter God aan. We hebben dus geregeld correctie nodig, vanuit het Woord van God. Zoals een schaap dat afdwaalt een tik krijgt, zo geeft de Heere soms een correctie om ons erbij te houden.
Van Brummelen legt uit: ‘Door de vermaningen wordt de genade meegedeeld, precies evenzo als de verzoeking het door satan gebruikte middel is om ons tot het kwade te bewegen. Ergert iemand zich na dit alles nog aan ons vermanend optreden, verwijs dan naar de apostolische brieven. Vooral in het vermanend deel willen ze tot het goede steeds aansporen. De Heere onze God wil onze heiligmaking. Wij moeten die ook willen. Natuurlijk moeten wij naar vrede en vreugde staan, vrucht van de uitstorting van de liefde van God in onze harten, maar wij zullen deze nooit vinden wanneer wij haar zoeken buiten de weg van de gehoorzaamheid, niet aan sommige, maar aan alle geboden Gods.
Verdieping
En – vergeet het niet, de evenwichtige prediking van de wet onder evangelisch licht gebracht, wekt in de gemeente altijd zonderouw, verslagenheid en droefheid. Dat voert tot Christus. Leert de levenservaring niet dat de meest bevestigde christenen het diepst treuren over hun onvolkomenheden aan de wet gemeten? Het is juist niet een teken van wasdom, dat men al zo ver in de genade is gekomen. Nee, onze groei blijkt bovenal in twee dingen. Wij worden al ootmoediger door verdieping van zelfkennis en wij verwachten het al oprechter van Gods genade alleen! Wij zoeken en vinden het leven almeer buiten onszelf in Jezus Christus. Dat is liefde en voortgang in het geloof. Dat is opwassen in de kennis en genade van onze Heere Jezus Christus.
Onze oude broeder van hierboven liet ons uit. En op de drempel zei hij: ik word steeds leger in mijzelf. Maar mijn Heere is mijn enige Hoop. Hij zwaaide ons uit. En wees met zijn vinger naar boven en wij zagen duidelijk dat zijn ogen straalden… ‘
