De Hervormde predikant ds. J. Catsburg schreef over het gebed: ‘Niet eigen hart en geweten hebben het laatste woord, maar de levende God.’
Gebed
‘Bidden is spreken tot God’, zei ds. J. Catsburg, ‘maar niet weinig mensen preken tot zichzelf of in zichzelf. U hebt dit bij anderen of bij uzelf misschien wel waargenomen. Vragen en antwoorden worden door onszelf gesteld en door onszelf gegeven. Vaak spelen hele rechtszaken zich in ons eigen geweten af. Ons geweten klaagt ons aan in verband met een bepaalde gebeurtenis. Ons hart is de beschuldigde. Ons eigen ik is de pleitbezorger en advocaat, die zegt: maak je maar niet ongerust, het zal allemaal nog wel meevallen. Ja zelfs is ons eigen ik de rechter, die de beschuldigde vrijspreekt. Zo proberen we door een gesprek met onszelf allerlei bezwarende gedachten weg te redeneren en tot verruiming van ons gemoed te komen. We nemen onszelf zogenaamd onder handen en we proberen gewassen en gereinigd tevoorschijn te komen. Maar hoe bedriegen we dan onszelf! Niet eigen hart en geweten hebben het laatste Woord, maar de levende God.
Woord
Ons eigen hart en geweten is niet zuiver. Ze zijn te vergelijken met een klok, die van slag is. Immers we spreken zo graag voor ons eigen voordeel en naar onszelf toe. We proberen ons gerust te stellen, maar het einde zal straks de eeuwige onrust zijn, omdat we het oordeel niet hebben leren vellen naar Gods heilige wet. Wie zichzelf leert veroordelen naar die wet, die zal in het oordeel niet komen, zegt Gods Woord. Veroordeeld door Gods wet, buigen we ons neer. Benauwdheid en bedroefdheid vervult ons hart. Maar o wonder van genade, vergeving en vrijspraak daalt van Gods troon neer in Christus. Die in ons hart wordt geopenbaard en verklaard. Gezegend Lam, dat onze zonden op Zich nam!
Dan gaan we óók tot onszelf spreken. Maar om die ziel op te richten! “Wat buigt gij u neder, o mijn ziel, en wat zijt gij onrustig in mij? Hoop op God, want ik zal Hem nog loven; Hij is de menigvuldige verlossing mijns aangezichts en mijn God. Doch gij, om mijn ziel, zwijg Gode, want van Hem is mijn verwachting.” Ja, we wekken onszelf op met de woorden: “Loof de Heere, mijn ziel, en vergeet geen van Zijn weldaden.” We blijven niet in onszelf hangen, maar richten ons naar de Heere. De zaligheid is buiten ons en we treden buiten ons om tot de Heere te spreken. Hebben we het behoud buiten ons in Christus reeds gevonden?’
Leestip: Het gebed, ds. J. Catsburg (Stichting Protestante Periodieke Pers, Uithoorn, 1971).
