Iemand die onderweg is, denkt geregeld aan de bestemming. De reis richt zich op een doel. Met deze gedachte schreef de predikantdichter Karl Johann Philipp Spitta (1801-1859) een pelgrimslied. ‘Als elke wolk voor ’t oog zal zijn verdwenen, gelijk een nevel voor het zonnelicht.’ 

Lied

Hoe zal ’t ons zijn na alle leed beneden,
En aan het einde van den aardse strijd,
Wanneer wij daar het Vaderhuis betreden,
Verlost en vrij in ’s Heeren heerlijkheid;
Het laatste stof geschud is van de voeten,
De laatste traan gedroogd is voor Gods troon,
En wij elkander daar vereend ontmoeten,
In ’t eeuwig licht ontvangen ’t zaligst loon.

Hoe zal ’t ons zijn. als wij daar, van de stralen
Van ’t eeuwig licht geheel doordrongen, staan.
O, welk een vreugd, de wond’ren te verhalen,
Waardoor wij zijn verlost en ingegaan.
Als al ’t gebrek voor goed is uitgesloten,
Geen schaamt’ van schuld of zond’ ons meer omgeeft,
Als hemelburgers en als huisgenoten
Verkeren bij den Heer’, Die eeuwig leeft.

Hoe zal ’t ons zijn, als wij de liefdekoorden,
Waardoor wij zijn getrokken tot Gods Zoon,
Dan onvermengd gevoelen in die oorden,
Met vrij geworden ziel voor ’s Heeren troon.
Als elke wolk voor ’t oog zal zijn verdwenen,
Gelijk een nevel voor het zonnelicht.
En ’t Lam van God ons allen is verschenen,
In heerlijkheid voor ’s Vaders aangezicht.

Hoe zal ’t ons zijn, als Hij tot ons zal spreken:
„Komt in, gezegenden, in heerlijkheid!”
En wij voor eeuwig drinken uit die beken,
Waaruit wij hier gelaafd zijn in de strijd,
En d’ ogen zien, die hier van tranen vloten
Om zielenood en ’s harten hardigheid, —
De wonden, die het dierbaar bloed vergoten,
Dat ons van dood en zonde heeft bevrijd.

Hoe zal ’t ons zijn, als, wat geen oog aanschouwde,
Geen oor gehoord heeft op deez’ arme aard,
Ons oog zal zien, waar ’t hart op Hem betrouwde:
In ’t vaderland, om Jezus’ troon geschaard.
Welaan, dan nu het steile pad betreden, —
Het is ons zweet en alle moeite waard,
En, moet het zijn: om Zijnen Naam geleden!
Die, als Hij leed, ons allen heeft gespaard.