Dat het gebed de bediening van een prediker draagt, blijkt steeds weer in de geschiedenis. Velen getuigen over de wonderen die de Heere uitwerkte op het gebed, maar ook over de uitblijvende vrucht of persoonlijke verachtering in de genade als gevolg van een vertroebeld gebedsleven.
Eerst bidden
Robert Murray MacCheyne trof zichzelf eens aan in omstandigheden waarvoor hij zich schaamde, zo blijkt uit zijn aantekeningen. ‘Ik zou moeten bidden voordat ik mensen ontmoette. Dikwijls als ik lang blijf slapen, of vroeg in de morgen mensen spreek, is het elf of twaalf uur voor ik begin met stil gebed. Dit is een verfoeilijke gewoonte en ook volkomen in strijd met de Heilige Schrift. Christus stond op voor het aanbreken van de dag om naar een eenzame plaats te gaan. David zegt: ‘Des morgens komt mijn gebed voor U’ (Ps. 88: 4); en ‘Des morgens hoort Gij mijn stem’ (Ps. 5: 4). Het gezinsgebed verliest veel van zijn kracht en zijn zoetheid en ik kan weinig doen voor de mensen die bij mij komen. Ik heb een schuldig geweten en een hongerige ziel; de vlam flakkert, de lamp is niet schoon gemaakt. En het gebed daarna klinkt dikwijls vals. Ik weet dat het veel beter is met God te beginnen – eerst Zijn Aangezicht te zoeken, mijn ziel eerst dicht bij Hem te brengen, voor dat ik in aanraking kom met anderen.
Gebed, geduld en geloof
Richard Newton merkte eens op: ‘De voornaamste reden voor mijn geringe succes is een onverklaarbare onwil tot bidden. Ik kan schrijven, of lezen, of praten, of luisteren met een open hart; maar bidden is veel geestelijker en meer op het innerlijk gericht dan al de bovengenoemde dingen en hoe geestelijker een taak is, hoe meer mijn hart geneigd is zich daarvan af te wenden. Gebed, geduld en geloof worden nooit beschaamd. Lang geleden heb ik geleerd dat ik, als ik ooit predikant wilde worden, dit alleen door geloof en gebed zou kunnen bereiken. Wanner ik mijn hart kan leren bidden, zal al het andere betrekkelijk gemakkelijk zijn.’
Gemeenteleden
Dit raakt overigens ook gemeenteleden. Jonathan Edwards zegt daarover: ‘Als de christenen die klaagden over hun predikanten minder gezegd hadden tegen de mensen, maar krachtiger voor deze predikanten hadden gebeden – zó de hemelpoort bestormd hadden met hun ootmoedig, vurig en onophoudelijk gebed, zouden zij veel meer bereikt hebben.’
Het gebed in de stilte voor het aangezicht van God, raakt dus niet alleen de prediker, maar elke gelovige. In de stille gemeenschap met de Heere, laat Hij Zich al meer kennen. Maar Hij schenkt daarbij ook Zijn wonderlijke uitgietingen van genade op het gebed. Jakobus zegt terecht: ‘U hebt niet, omdat u niet bidt.’ Zoals Jezus de stilte en eenzaamheid zocht, zo maant Hij ook Zijn volgelingen dat te doen. ‘Maar gij, wanneer gij bidt, gaat in uw binnenkamer, en uw deur gesloten hebbende, bidt uw Vader, Die in het verborgen is; en uw Vader, Die in het verborgen ziet, zal het u in het openbaar vergelden.’ (Matt. 6: 6).
Leestip: Predikant en gebed, E.M. Bounds.
