De apostel Paulus preekte in een heidense stad, waar men allerlei goden diende. J.C. Ryle vraagt zich af waar hij zich op richtte bij de verkondiging. Als eenzame prediker, met weinig spreektalent, te midden van een overweldigende omgeving. Hij preekte hen twee zaken van levensbelang. De dood en opstanding van Christus. 

Richtpunt

Paulus had volgens J.C. Ryle over allerlei zaken kunnen spreken tegen de Korinthiërs. Bijvoorbeeld dat Jezus rijker was dan Salomo, meer overwinningen bracht dan Jozua en geleerder was dan Mozes. Als Paulus in zijn brief aan de Korinthiërs terugblikt op zijn prediking dan geeft hij aan waar de boodschap zich in de kern op richtte. ‘Want ik heb ulieden ten eerste overgegeven, hetgeen ik ook ontvangen heb, dat Christus gestorven is voor onze zonden, naar de Schriften; En dat Hij is begraven, en dat Hij is opgewekt ten derden dage, naar de Schriften.’ (1 Kor. 15: 3-4)

Dood

Ryle vraagt zich af waarom Paulus juist over de dood van Christus sprak en blijkbaar minder gericht was op diens leven. Dat is vanwege Jezus’ dood omwille van de zonden, zo concludeert Ryle: ‘Een diepe en wonderlijke waarheid; een waarheid die het fundament vormt van de hele religie die de apostelen kwamen preken. Omdat deze dood van Christus niet de onvrijwillige dood van een martelaar was, of een voorbeeld van zelfopoffering. Het was de vrijwillige dood van een goddelijke Plaatsvervanger voor de schuldige kinderen van Adam, waardoor Hij verzoening bracht voor de “zonden van de wereld”. Het was een dood met zulke machtige invloed op de positie van zondige mensen voor God, dat het volledige verlossing bracht van de gevolgen van de val. Kortgezegd, Paulus vertelde de Korinthiërs dat toen Christus stierf, Hij stierf als een Vertegenwoordiger van zondige mensen, om verzoening te brengen door het offer van Zichzelf, en de straf te verduren die wij verdienden.’ (1 Petr. 2: 24, 3: 18, 2 Kor. 5: 21). De offers waren duizenden jaren lang gericht op dit offer dat de Heere Jezus zou brengen. 

Opstanding

Het tweede grote punt waar Paulus zich op richtte bij de verkondiging aan de Korinthiërs betrof Christus opstanding uit de doden. Ryle: ‘Vrijmoedig vertelde hij de Korinthiërs dat dezelfde Jezus Die stierf, werd begraven en op de derde dag na zijn dood weer levend uit het graf kwam; lichamelijk werd gezien, aangeraakt, behandeld en aangesproken, door vele bekwame getuigen. Door dit bijzondere wonder bewees Hij, zoals Hij kort daarvoor nog had gezegd dat Hij zou doen, dat Hij de in profetieën beloofde en langverwachte Verlosser was. Dat de voldoening die Hij bracht voor de zonden door Zijn dood, was aanvaard door God de Vader. Dat het werk van de verzoening voltooid was. En dat dood zowel als zonde, overwonnen vijanden waren.’ Paulus sprak dus over het grootst denkbare wonder dat kon gebeuren. Deze Christus verkondigde hij, tot verlossing van mensenzielen. 

Conclusie

Dit waren de twee grote waarheden die Paulus volgens Ryle verkondigde, aan het begin van zijn optreden als christelijke prediker in Korinthe. Christus plaatsvervangende sterven voor onze zonden en Christus opstanding uit het graf. Paulus was een prediker die in zwakheid, met vrees en geregeld bevend het Evangelie bracht (1 Kor. 2: 3). Er waren mensen met meer spreekgaven en intelligentie dan hij. Maar toch ging er kracht van uit. (1 Kor. 2: 4) Het was zijn verlangen dat de mensen niet overtuigd werden door menselijke wijsheid, maar door de kracht van het geloof. (1 Kor. 2: 5) Het is de Heilige Geest Die zicht geeft op Christus. 

Paulus preekte op allerlei plaatsen en voor allerlei mensen. Volgens Ryle bood hij daarbij aan de mensen slechts één geestelijk medicijn: de verkondiging van de dood en opstanding van Christus. Hier dient prediking zich ook vandaag op te richten. 

Leestip: The Upper Room, J.C. Ryle (Banner of Truth Trust, 2006).