We lijden verliezen aan het leven en aan de dood. Job leed verlies op verlies. Hij verloor zijn bezit, status en kinderen. In dit alles spreekt Job geen kwaad van God. De Heere heeft gegeven, Hij heeft genomen, de Naam van de Heere zij geloofd (Job 1). 

Toch is het niet zo dat Job een voortdurende rustige omgang met de dingen kent. In het begin van Job 3 horen we hem zijn geboortedag verwensen. Hij gaat door een inktzwarte nacht en spreekt de gevoelens die daarmee samenhangen uit. Blijkbaar kan dit, dat Godsvertrouwen en een diepe ervaring van donkerheid elkaar opvolgen. Zo op de berg, zo in het dal. Terwijl de Heere onveranderd Dezelfde is. 

Niet al de wegen die de Heere met ons gaat, zijn voor ons begrijpelijk. Soms blijft een helder antwoord uit, als het gaat om de ‘waarom’ vraag. Dwars door de stormen heen, blijkt de Heere echter wel het roer te houden. Hij is altijd groter dan de nood, Zijn kracht is sterker dan het geweld. 

Het dal van verlies en rouw kan samen gaan met diepe gevoelens van gripverlies en onzekerheid. In dit dal worden we geregeld overspoeld door gevoelens van verlatenheid of onbegrepenheid. Tegelijkertijd is het zo dat juist dergelijke periodes ons een nieuw zicht op de Heere kunnen geven. In de crisis leren we Hem op een nieuwe manier verstaan. Eigenschappen van God waar we eerder minder zicht op hadden, komen nu helderder in het licht. Voor wie werkelijk leeft van genade, is de crisis vaak als een kronkelweg die leidt tot een dieper verstaan van de Heere. Hoe bochtig de weg ook blijkt, Hij is erbij. Groter dan de Helper, is de nood toch niet. 

Hier wordt een kloof zichtbaar tussen religieus leven in uiterlijke vorm, of werkelijk omgaan met de Heere. Wie enkel religieus leeft, maar niet werkelijk Christus’ voetstappen drukt, zal in de crisis de Heere de rug toekeren. Job toont ons echter dat hij zwarte dieptes kent, maar uiteindelijk toch komt tot de belijdenis: ik weet Mijn Verlosser leeft.