Ik herinner mij, dat mijn biechtvader Von Staupitz eens zei: „Ik heb God duizendmaal gezworen een beter mens te worden, maar ik heb nooit gedaan wat ik gezworen had. Van nu aan zal ik niet meer zweren, want ik heb door ervaring geleerd, dat ik het tóch niet kan volbrengen. Als God mij niet goedgunstig en om Christus’ wil barmhartig is, dat Hij mij dit gezegende en gelukkige uur schenkt, waarin ik dit ellendige leven vaarwel kan zeggen, zal ik met al mijn eedzweringen en al mijn goede daden voor Hem niet kunnen bestaan”.
Luther vervolgt: ‘Dit was niet alleen echte, maar ook door God beschikte wanhoop, en dat moeten allen die gered willen worden met hart en mand belijden. De gelovigen vertrouwen immers niet op hun eigen gerechtigheid, maar zeggen met David: ,, ga niet in het gericht met Uw knecht, want voor U is niemand die leeft rechtvaardig” (Ps. 143: 2), en: „Als Gij, HEERE, de zonden in rekening wilt brengen, Heere, wie zal bestaan?” (Ps. 130: 3). Zij richten hun oog op Christus, hun Verlosser, Die Zijn leven voor hen heeft gegeven. Daarbij weten zij echter, dat de zonde die in hun vlees is overgebleven hun niet toegerekend, maar vergeven wordt.
En tóch worstelen zij in de Geest tegen het vlees om aan het begeren van het vlees niet te voldoen. En hoewel het vlees zich in hen verheft en tegen de Geest strijdt, en zij ook soms uit zwakheid in zonde vallen, verliezen zij de moed niet en denken evenmin, dat hun toestand, hun leven en hun daden, die zij na hun bekering volbrengen, God zou mishagen. Integendeel, zij vatten in het geloof weer moed.’
