Volgens Jesaja 55: 10-11 zal het verkondigde Woord van God vrucht voortbrengen. De profeet vergelijkt het met regen. Dat komt van de hemel en doet de aarde vruchtdragen. Zo klinkt op zondag de verkondiging, in de verwachting dat de Heere vrucht geeft op Zijn tijd en manier. 

Verkondiging

Twee keer gaan op zondag de sluizen van de hemel open en daalt de regen neer. De Woordverkondiging is een groot geschenk. Daaruit blijkt Zijn trouw aan ons. Na alles wat wij in een week dachten, deden en zeiden; zou de Heere er het zwijgen toe kunnen doen. Hij komt ons echter tegen en spreekt. Eerlijk, onthullend en tegelijkertijd verlossend. Waar Hij ons eerlijk maakt, krijgen we Hem al meer nodig als onze Borg en Middelaar. We leren leven vanuit Hem en naar Hem toe. 

Dat geeft gebed in het hart op zondagmorgen. Als ons hart vol verlangen uitziet, naar onderwijs en troost vanuit het Woord. Meer oog en oor te krijgen voor Wie en hoe de Heere is. 

Soms hangt er een schaduw over de dingen. Wanneer de omgang met God vertroebelde. De navolging verglaasd en verkild is geraakt, door zoveel zonden die ons overweldigden. Dat doet knielen, wellicht voor de zoveelste keer. In de erkenning dat je werkelijk aangewezen bent op Gods ontferming in Jezus Christus. Om vanuit vernieuwde omgang met Hem, de weg te vervolgen.

Het kan ook zijn dat je uit louter gewoonte weer naar de kerk gaat. Zonder uitzien, zonder tegenzin, zonder dat je er iets van verwacht. Laat dan je gebed zijn dat de Heere je hart openbreekt. Je loopt het gevaar voor eeuwig buitengesloten te raken. 

Er is een oogst aanstaande, zo leert Openbaring 14. Gods kinderen worden ingezameld in de graanoogst. Zij die Hem niet erkennen zamelt Hij in bij de druivenoogst. Vandaag rijpt het nog, de Heere heeft geduld, maar Zijn toorn zal niet uitblijven. Laat je hartelijk gebed zijn dat de regen van de Woordverkondiging je doet worden als het graan dat wuift in de wind en eens wordt ingezameld tot Hem. Met Christus verborgen in God. 

Zondagmorgen

De woorden van een lied geven stem aan het verlangen dat je hart mag vullen, bij het opstaan op stille zondagmorgens: 

O, stille zondagmorgen
Vol rust en sabbats vreê,
O deel aan ’t rustloos harte,
Van Uwe vreè ons mee. 
Breng ons in ’t huis des Heeren,
Rond ’t Woord van God bijeen. 
Geef ons een rustloos zoeken,
Dat drijft ons tot U heen. 

O, stille zondagmorgen,
Drukt ons de zonde neer,
O spreek van Gods ontferming,
Zo eind’loos trouw en teer. 
Laat horen ons de tijding,
De oren door geboord,
Van redding en bevrijding; 
Het Evangeliewoord. 

O, stille zondagmorgen,
Gewijd aan Godes eer,
Verlicht onz’ aardse zorgen,
Breng dicht ons bij de Heer’,
Richt oog en hart naar boven,
Leer dienen ons met lust,
Wil ons een voorsmaak geven,
Van ‘d eeuw’ge sabbatsrust