Effectief omgaan met tijd, dat valt niet altijd mee. Ik dacht dat dit een typische uitdaging van de 21^ste eeuw was, maar ook Samuel Miller (1769-1850) merkte dat tijd zomaar wegglipt als je er niet op let. Toch pleitte hij niet voor een voortjakkerend bestaan. Integendeel. 

Docent

Samuel Miller gaf les aan Princeton Theological Seminary. Zijn studenten waren onder de indruk van zijn werkhouding. Hij schreef boeken over allerlei onderwerpen, zoals de kinderdoop, vasten en gebed. Op zondag preekte hij. Hoe wist Samuel al deze taken te combineren? Vooropgesteld, hij leefde niet in een tijd met Twitter, WhatsApp en E-mail. Desondanks vond ik het wel leerzaam wat hij schreef over tijdindeling en werkritme. In zijn dagboek maakte hij in het jaar 1833 de volgende aantekeningen. Hij is dan dus een man op leeftijd, die door ervaring geleerd heeft hoe het meest effectief om te gaan met tijd binnen zijn diverse verantwoordelijkheden. Hoe maakte hij structureel tijd voor verdieping en schrijven?

Millers aanpak

• Ik sta mezelf niet toe om mij te haasten, of om mijn gezondheid, kracht of geest boven hun vermogen te belasten. Door laat op de avond te schrijven of door overbelaste inspanning op een bepaald moment. Ik ben van dezelfde mening als de oude Quaker. Die, toen een reiziger op dezelfde weg hem inhaalde en vaart maakte en hem met schijnbare gretigheid vroeg hoe snel hij een bepaalde stad kon bereiken, dertig of veertig mijl verderop, veelbetekenend antwoordde: ‘U kunt er tegen zonsondergang aankomen, als u langzaam genoeg wilt gaan’. De vorser ging door en liet de voorzichtige Quaker langzaam maar regelmatig verder lopen. Enkele uren voor zonsondergang haalde de Quaker zijn ongeduldige medereiziger in, een paar kilometer van de stad waar hij naartoe ging. Die was vermoeid en zijn paard raakte behoorlijk uitgeput. De Quaker passeerde hem en bereikte met gemak dezelfde stad voordat de zon onderging – allemaal omdat hij langzaam maar regelmatig had gereisd. Ik ben ervan overtuigd dat bij elke vorm van arbeid de oude Latijnse stelregel festina lente (haast je langzaam, maar haast je) van buitengewoon groot belang is.
• Ik heb al jarenlang de gewoonte om vroeg naar bed te gaan. Ik wens altijd iets na tien uur in bed te liggen, zeker voor elf uur. Laat opzitten en veel studeren bij kaarslicht, is zeer destructief voor de gezondheid, en uiteindelijk werkt het eerder vertragend dan bevorderend voor de literaire arbeid.
• Ik maak er een punt van heel vroeg op te staan. In de winter, een uur voor zonsopgang. Ik maak mijn eigen vuur en ben dan klaar voor het werk, voordat ik onderbroken kan worden door gezelschap, enz. En, in de zomer, kort na zonsopgang. Dit is erg belangrijk voor hen die veel willen doen.
• Ik probeer elk moment vooruit te gaan, hoewel mijn onderbrekingen onophoudelijk zijn. Ik ben toch zo blij dat ik na een onderbreking een onderwerp weer kan oppakken waar ik het heb achtergelaten. Zonder veel tijd te verliezen door terug te gaan om de kern te vinden. Dit heeft me lange tijd geholpen en heeft het gebruik van korte tijdsmomenten kostbaarder gemaakt.
• Telkens wanneer ik gedwongen werd om een ​​extra inspanning te leveren, door middel van studeren of schrijven, heb ik veel profijt gehad van vasten, of in ieder geval heel weinig te eten. Onder deze omstandigheden is mijn mentale gesteldheid altijd actiever en succesvoller. En ik heb veel minder last van mentale druk, en verlangen naar lichaamsbeweging, dan wanneer ik eet zoals gewoonlijk. 
• Ik moet eer bewijzen aan goddelijke hulp. Ik heb altijd gemerkt dat hoe meer ik God erkende tijdens mijn studie, hoe aangenamer en voortvarender het vorderde. 

Leestip: Princeton Seminary – Faith & Learning 1812-1868.