‘Woon in God, broeders; ga niet soms naar Hem, maar blijf in Hem.’ Dat zei Spurgeon tegen de mannen die studeerden aan zijn predikantenopleiding. Voorgangers hebben een eerlijke behandeling nodig om volgeling te blijven. 

Schuldbelijdenis

Een christen kan niet zonder schuldbelijdenis. Wie aan het eind van een dag de balans opmaakt, moet bekennen in veel dingen Gods eer niet bedoeld te hebben. Dat geldt niet alleen voor gemeenteleden, maar ook voor voorgangers. In de zeventiende eeuw stelde de Kerk van Schotland een ‘ootmoedige bekentenis van de zonden van de bediening op’. Horatius Bonar (1808-1889) haalt voorbeelden aan uit deze schuldbelijdenis in zijn boekje ‘Passie voor verloren zielen.’

Ik citeer tien aandachtspunten, er zouden er veel meer te noemen zijn: 

1.     Zich niet afvragen of men in Christus is vóórdat men zich voor de bediening aanmeldt. Men heeft geen praktische kennis en bevinding van de verborgenheid van het Evangelie alvorens men die aan anderen gaat verkondigen. 

2.     Zich niet oefenen in zelfverloochening en geen beslissing te nemen om het kruis van Christus op zich te nemen.

3.     Het op zich nemen van het ambt komt niet voort uit de liefde van Christus, noch uit een begeerte om God te eren in het winnen van zielen. Dit wordt echter gedaan als middel van bestaan in deze wereld, ondanks de plechtige verklaring bij de bevestiging die het tegenovergestelde aanduidt. 

4.     Het nalaten van het onderzoek van de Schriften in de binnenkamer om zelf als christenen opgebouwd te worden. 

5.     Het meer gereed zijn om de fouten bij anderen te zoeken en hen te censureren dan om zo met onszelf bezig te gaan.

6.     Het niet bidden voor hen die anders denken dan wij, maar ons gereserveerd en afstandelijk tegenover hen opstellen. 

7.     Hebzucht, aardsgezindheid en een onmatig verlangen naar de dingen van dit leven. Dat heeft verwaarlozing van onze roeping tot gevolg. 

8.     Bidden om ondersteuning is meer bidden om zelf als predikant ondersteund te worden dan bidden voor de boodschap die wij brengen. 

9.     Het niet preken van Christus naar de eenvoud van het Evangelie en als gezanten van Christus daar niet in voorgaan.

10.  Angst in het uitspreken van Gods boodschap. De mensen leren in hun zonden te laten voortgaan zonder hen te waarschuwen. We leren liever hoe wij onze plichten doen en hoe wij ons van kritiek daarop kunnen vrijwaren, dan dat wij de goedkeuring van God Zelf zoeken. 

Sterven voor vrucht

Persoonlijk vond ik deze en andere schuldbelijdenissen confronterend. Dienen in het Koninkrijk van God, betekent sterven aan onszelf en Christus’ beeld gelijkvormig worden. Dat is wat Hij uitwerkt in ons. Als wij zondig gedrag of denken koesteren, dan blijven de gevolgen niet uit. Het brengt een donkere schaduw over de bediening. Het voorbeeld van deze Schotse predikanten doet als kandidaat of predikant door de knieën gaan: ‘Heere, maak mij Uw beeld steeds meer gelijkvormig. Vernieuw door Uw Geest, steeds weer.’ 

Navolging

Charles Haddon Spurgeon (1834-1892) was een man met veel ervaring in de bediening. Hij gaf zijn studenten het volgende advies mee: ‘Wanneer we spreken als dominees en niet als mannen, als predikers in plaats van boetelingen, als theologen in plaats van discipelen, dan falen wij. Wanneer wij ons hoofd te veel op het commentaar leggen en te weinig op de boezem van de Verlosser; wanneer we grotendeels eten van de boom van kennis en te weinig van de boom van leven, verliezen we de kracht van onze bediening.’ Dit zei de man die op andere plaatsen krachtig pleitte voor goede preekvoorbereiding en studie. 

Blijkbaar is er evenwicht nodig in de bediening. Zelftucht voor Gods aangezicht. Volstrekte afhankelijkheid van de Heere, ootmoedige navolging van Christus. Bid voor hen die voorgaan in de gemeenten, dat wij werkelijk Christus’ beeld gelijkvormig worden. 

Leestip: 

• Passie voor verloren zielen – oproep tot radicaliteit in het pastoraat, Horatius Bonar (Boekenfonds Reformatorisch Appèl).
• An allround ministry, Charles Haddon Spurgeon (Banner of Truth, 2003).