Rhijnvis Feith (1753-1824) schreef het bekende lied ‘Jezus Uw verzoenend sterven, blijft het rustpunt van ons hart’. Minder bekend is zijn lied: ‘Waartoe toch al dat angstig schromen?’

Waartoe toch al dat angstig schromen?
Komt twijfelzucht ons ooit te sta’?
Wie moet niet als een zondaar komen,
Niet enkel leven door gena’?
O zalig hij, die, uit zijn noden
Tot Jezus en zijn heil gevloden,
Daar dank’bre liefdetranen schreit!
Op ’t woord des Vaders te vertrouwen,
En door ’t geloof de Zoon t’ aanschouwen
Is hier de weg tot heiligheid.

Geen heiligheid wordt hier gevonden,
Die niet op dezen wortel groeit;
Hieraan is alle deugd verbonden,
Die immer voor den hemel bloeit.
Vergeefs is al het moed’loos duchten,
Vergeefs ’t wanhopig kermen, zuchten,
Niets buiten Jezus heelt de smart;
De vrees van een geprangd geweten
Moog’ naar Gods wet uw daden meten,
’t Geloof alleen vertroost het hart.

’t Geloof, ja, leert ons heilig leven,
Daar ’t plicht uit dankbaarheid betracht,
Maar ’t werken kan die rust niet geven,
Waar naar de ziel zo hijgend smacht.
Hoe diep g’ uw schuld voor God moogt voelen,
De zonde zal steeds feller woelen,
Zo lang gij niet op Jezus ziet.
Richt, waar g’ ook henen wilt, uw gangen,
Als zondaar moet gij gunst ontvangen,
Uw eigen deugd verdient die niet.

Ach! zal dit boze vlees nog woelen,
Wanneer mijn laatste stond genaakt,
En zal ik stervend nog gevoelen,
Dat zonde mij ellendig maakt!
Maar, o mijn Vader! wat moog’ wijken,
Uw vast verbond zal niet bezwijken,
Uw eed wordt nooit van kracht beroofd,
Uw Zoon voldeed aan Uw bevelen,
Volbracht Uw wet in al haar delen;
En ik, ik heb in Hem geloofd.

O Gij, die onze schuld woudt boeten
Door Uwe gadeloze pijn,
O Heiland! leer mij aan uw voeten
In eigen oog een zondaar zijn.
Met al mijn deugd, bij al mijn werken,
Vind ik geen’ troost, die mij kan sterken,
Geen hoop, dan die ik op U bouw:
Op Uw genade zal ik leven,
Op Uw gena’ den doodsnik geven,
O Heer’! aan Wie ik mij vertrouw.