We willen graag hoge idealen nastreven. Bergen verzetten. Het echte leven is echter zoveel kleiner; en zoveel mooier. Te mogen dienen, ergens, als een wachtpost in de tijd. Op de van God gegeven plaats, in de door Hem geschapen ruimte. 

Als schoolmeester – daar ben ik immers ooit voor opgeleid – kan me dit gedicht van Ida Gerhardt raken. Omdat het getuigt van trouw, steeds weer. Dienend in de van God gegeven taak. Dat is nodig. 

Overigens, het predikantschap werd door een ouderling ooit aangeduid als een taak die belangrijker is dan die van de bewoner van het Witte Huis. In dienst van de Koning. En dat is waar. Ook daarin geldt; dienen. Zoals de Meester diende. In de verwachting dat de Heere Zelf instaat voor de uitbreiding van Zijn Koninkrijk. Het is niet van ons; het is van Hem. 

Jij in jouw klein hoekje. En ik in het mijn. 

Tussenuur

Midwinterdag. – De geur van oude jassen,
de gang met kalken licht om in te dwalen;
een schateren – grindstorting– uit een klasse;
en dan hoort men de school weer ademhalen.

Dit is mijn land. Ik zal niet meer verkassen:
Dr. I.G.M. Gerhardt, oude talen.
Vergeef mij, God, mijn duizendvoudig falen.
Ik kon dit nimmer in mijn schema passen.

En rebelleerde.– Maar ik ben gezwicht:
Te sterk zag mij mijn werk in het gezicht.
Het is mijn prachtige, mijn hondse baan.

Waar staat van ‘wandelen voor Uw aangezicht?’
Een tussenuur. In deze geur, dit licht.
Het is mijn arbeid, en Gij ziet mij aan.

(Ida Gerhardt, Sonnetten van een leraar)