De onbedwingbare neiging om onszelf centraal te stellen, in plaats van de Heere, is geen mens vreemd. We zijn vaak drukker met wat mensen (van ons) vinden, dan dat we beseffen voor Gods aangezicht te leven. Wie staat er in het middelpunt?
Ik-middelpuntigheid
Hoewel we met miljarden mensen op Gods wereld leven, kunnen we de werkelijkheid alleen waarnemen door onze eigen ogen. Wat wij zien, bepaalt in grote mate wat wij denken over de omstandigheden waarin we ons bevinden. Wij zijn ik-middelpuntige mensen. Ik in het middelpunt. Dit wordt allermeest zichtbaar wanneer we zonder God leven. Dan zijn we werkelijk zelf het uitgangspunt en doel van ons bestaan. Ik moet er wat van maken voor mijn geluk.
Bij een levend gemaakte christen werd het diepe besef geboren dat er leven is vanuit Christus. Ik-middelpuntigheid verandert in Christus-middelpuntigheid. Ons leven vloeit uit Hem voort en we beseffen dat. Er ontstaat een leven in gemeenschap. Ingeplant in Hem, brengen we vruchten voort vanuit Hem. Dit leven, maar zeker ook het toekomstige, gaat dan niet om mij, maar om Hem.
Als er ergens een plaats is waar mensen zo bekend zouden moeten staan, dan wel onder hen die zichtbare steunpilaren vormen in Gods kerk. De realiteit is echter schokkend genoeg anders.
Ootmoed
Het is een reëel gevaar dat bekende predikers zo vol zijn van hun bediening, dat ze er zelf groot mee worden. Robert Murray MacCheyne waarschuwde zijn vriend, zendeling William Chalmers Burns (1815-1868), daarvoor: ‘Nu, de Heere zij uw Sterkte, uw Leraar en Leidsman. Ik vermaan u met ootmoedigheid bekleed te zijn, of u zult een dwalende ster worden, voor welke de donkerheid van de duisternis in eeuwigheid bewaard wordt. Laat Christus toenemen, de mens minder worden. Dat is mijn aanhoudend gebed voor mijzelf en voor u.’
Blijkbaar is het een reële verleiding dat we in de dienst aan God, langzamerhand zelf in het middelpunt komen te staan. Te midden van de Bijbelstudiegroep waar we deel vanuit maken, te midden van de gemeente waar we taken vervullen of op de kansel. Ik-middelpuntig, in plaats van Christus-middelpuntig.
Twee steden
Augustinus laat zien dat zelfverheffing op gespannen voet staat met een leven van navolging. Hij spreekt over twee steden waarvan we een burger kunnen zijn. Het leven in de ene stad richt zich op mensen zelf, in de andere richt het zich op God. ‘Zo zijn dus de twee steden gesticht. De aardse door tot verachting van God gaande eigenliefde. De hemelse door tot zelfverachting gaande liefde tot God. Kort gezegd: de ene stad roemt in zichzelf, de andere in de Heere. De ene immers zoekt roem van de mensen te krijgen, terwijl voor de andere de hoogste roem in God ligt, de getuige van het geweten. De ene verheft haar hoofd in eigen roem, de andere zegt tot haar God: ‘Gij zijt mijn roem en Degene die mijn hoofd opheft.’ (De Stad Gods, XIV, 28)
Waar woon je?
De eerste vraag die op ons afkomt is: van welke stad ben ik een burger? Van de stad van God, of bewoon ik die van Zijn tegenstander? Een ik-middelpuntig leven leidt tot een eeuwigheid in eenzame ondergang. Een Christus-middelpuntig leven leidt tot eeuwig gemeenschapsleven. Waar Hij alles is en in allen.
Blijkbaar is het echter ook mogelijk dat we als gemeentelid, ambtsdrager of predikant belijden een burger te zijn van de Godsstad. Terwijl we een levensstijl hebben die ik-middelpuntig is. Dat roept om schuldbelijdenis. Waar wij onze eer zoeken, gaan wij aan God voorbij. Hernieuwing door de Heilige Geest is nodig, waarbij we het oog van onszelf af op Christus richten. ‘Leer mij U liefhebben boven alles, de naaste als mijzelf.’
