In zijn boek ‘Het zien op Jezus’ schrijft Isaäc Ambrosius over het aannemen van zondaren door Christus. Allereerst werkt hij dit uit aan de hand van wat Christus leerde. In een volgende aflevering wordt duidelijk waaruit dit bleek in de komst van Jezus op aarde. 

‘In Zijn leer heeft Christus dit duidelijk uitgedrukt: ‘Komt herwaarts tot Mij, allen die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven’ (Matth. 11:28). Hier is niets anders dan: kom, en welkom! Het Evangelie sluit niemand uit de hemel, dan alleen diegenen die door ongeloof de deur voor hun eigen zielen sluiten. Nogmaals: Al wat Mij de Vader geeft zal tot Mij komen, en die tot Mij komt, zal Ik geenszins uitwerpen’ (Joh. 6:37). Hier is de volkomen bedoeling en het voornemen van God en Christus voorgesteld, om de zonden te vergeven en de zondaars aan te nemen. De Vader is daartoe gewillig en de Zoon is gewillig. 

a. De Vader is gewillig: ‘Dit is de wil des Vaders Die Mij gezonden heeft, dat al wat Hij mij gegeven heeft, Ik daaruit niet verlieze’ (Joh. 6:39). De Vader is hiermee bezig, omdat Hij ten eerste, Christus met die boodschap gezonden heeft, om de zondaars aan te nemen. Ten tweede, omdat Hij aan Christus gegeven heeft, allen waarvan Hij wilde dat zij door Christus zalig zouden worden, met die opdracht, om niemand daaruit te verliezen. De zondaars zijn aan Christus gegeven door Zijn Vader, als even zoveel kostelijke juwelen, om daar goed op toe te zien en die zalig te maken. 

b. De Zoon is gewillig: ‘want die tot Mij komt, zal Ik geenszins uitwerpen,’ zegt Christus. Christus is zo gewillig om de zondaars te ontvangen, dat Hij als het ware al Zijn deuren openzet. Hij houdt open huis en Hij werpt niemand buiten die maar binnen wil komen, en waarom dat? ‘Want Ik ben uit de hemel nedergedaald, niet opdat Ik Mijn wil zou doen, maar de wil Desgenen Die Mij gezonden heeft’ (Joh. 6. 38).’