Israël ligt voor de Jordaan. Deze rivier vormt de grens van het beloofde land. Allereerst omdat het een natuurlijke verdedigingslijn vormt tussen hen en de Kanaänieten. Deze rivier vormt tevens de laatste grens ten aanzien van de vervulling van Gods verbondsbeloften. 

Ark van het verbond

‘En het geschiedde, toen het volk vertrok uit zijn tenten, zo droegen de priesters de ark des verbonds voor het aangezicht des volks.’ (vers 14) De ark is het symbool van Gods aanwezigheid. Naderhand zou men het de ‘ark des verbonds van de Heere der heirscharen’ noemen (1 Sam. 4). Als was het de troon van de onzichtbare God. De ark, waarin de wet rustte onder het verzoendeksel. Daarmee gaat de Heere het volk Israël voor. Opdat zij daarop zien en het van Hem verwachten. 

Rivier

Het water van de Jordaan staat hoog op dat moment, maar de rivier oversteken. De Heere vraagt niet naar wat wij denken dat haalbaar is. De Heere spreekt vanuit Zijn mogelijkheden. Hij laat zich niet begrenzen door natuurwetten en -krachten. Hij gaat achter de schepping schuil, maar wordt niet door Zijn schepping begrensd. Hij gaat als Schepper het schepsel te boven. Waar Hij Zijn machtswoord spreekt, daar wankelen bergen en wijken de heuvels. 

Geloof erkent de omstandigheden, maar laat zich niet leiden door die omstandigheden. Het ziet op de Heere. In deze geschiedenis is de ark het steeds terugkerende motief van Gods aanwezigheid. De ark gaat voor en met hen erdoor. Het geloof ziet op de ark. 

Dit raakt ons vandaag. De doortocht door de Jordaan vormt een beeld voor de verlossing. Waar de Heere ons plaatst voor de onmogelijkheid om die grote rivier die ons scheidt van Gods beloofde land over te steken, daar dienen wij te zien op Gods teken van verbondstrouw. Wij kunnen niet in eigen kracht de belofte waarmaken. Bij ons is enkel zonde, ongeloof en schuld. Daarmee staan wij schuldig voor Hem. Ons treft het oordeel. De Heere doet echter niet zien op onszelf, niet zien op de omstandigheden, maar op Zijn Zoon. Buiten onszelf, op Christus. Geloof klemt zich vast aan de belofte en ziet op de Vervuller van de belofte. De wet klaagt ons aan, maar bij Hem is verzoening. De Heilige Geest richt het geloofsoog op de Zaligmaker. Vanwege Zijn verbondstrouw. De ark gaat voorop. 

Jezus

Onder leiding van Jozua trekt het volk over het droge, door de rivier. De Heere bevestigt daarmee Jozua’s leiderschap over het volk. Achter Hem zien we de meerdere Jozua verschijnen. Hij Die dezelfde naam draagt, maar dan in Nieuwtestamentisch taalgebruik. De meerdere Jozua; Jezus. 

Hij was de enige die de wet volkomen kon houden, Hij was Degene die werd aangeduid met het bloed dat jaarlijks op het verzoendeksel van de ark werd gesprenkeld. Hij is de Enige Die een pad kon maken tot behoud. Hij volbracht het.

Zie op de ark van het verbond. Zie op de Volbrenger van de wet. Zie op het verzoenende bloed dat werd gestort aan het kruishuis op Golgotha. Hij schept een weg, waar wij geen weg zien. De Heilige Geest geeft daar oog voor. Christus is de Weg, de Waarheid en het Leven.