Wie ’s morgens over het eiland Tholen rijdt, ziet de dauw op de akkers. Het glanst en glinstert, in het vroege zonlicht. Geregeld valt er een flinke bui regen. Daardoor is de bodem vruchtbaar, kan er iets groeien. Elia heeft met een machtswoord in naam van de Heere, de regen en de dauw doen ophouden.
Geen druppel
We lezen dat in 1 Koningen 17: 1. Tenzij Elia er opdracht toe geeft, zal er geen druppel meer glinsteren en geen druppel meer vallen. Israël is drooggevallen. Daarom verbleef Elia bij de beek Krith. Tot ook die droogviel en de Heere hem opdracht gaf om naar Zarfath Sidon te gaan.
Waarschijnlijk begon de droogte in Israël eerder dan in de streek rond Sidon. Daarbij waren er in Zarfath diepe waterputten, waarin langer water stond dan aan de oppervlakte. Men kon het dus rond Sidon langer uithouden zonder regen en dauw. Wellicht had men daar nog een magere oogst gehad, hoewel het daar toch al niet zo’n vruchtbaar gebied was.
Te weinig regen
Het geven of inhouden van regen was één van de manieren waarop de Heere het volk liet merken of hij instemde met hun levensstijl, of niet. Hij geeft regen op het juiste moment. De wonderdoende God, wordt door Job aangeduid als degene: ‘Die den regen geeft op de aarde, en water zendt op de straten.’ (Job 5: 10). In Ez. 34: 26-27 lezen we: ‘Ik zal den plasregen doen nederdalen op zijn tijd, plasregens van zegen zullen er zijn. En het geboomte des velds zal zijn vrucht geven, en het land zal zijn inkomst geven, en zij zullen zeker zijn in hun land; en zullen weten, dat Ik de HEERE ben.’
In Psalm 147 horen we dat niet de mensen, maar de Heere zelf voor de dieren en de schepping zorgt: ‘Zingt den HEERE bij beurte met dankzegging; psalmzingt onzen God op de harp. Die de hemelen met wolken bedekt, Die voor de aarde regen bereidt; Die het gras op de bergen doet uitspruiten; Die het vee zijn voeder geeft; aan de jonge raven, als zij roepen.’
Raakt ook Elia
De Heere doet altijd twee dingen tegelijk. Het grote wereldgebeuren wordt geraakt, maar ook het individuele leven. In beide opzichten wil Hij ons iets leren. Dit oordeel raakt dus ook Elia. Als we de Heere trouw zijn, betekent dit niet dat we gevrijwaard zijn van oordelen. Als het oordeel van God ons land raakt, zal dit ook ons raken. Elia wordt wel door de Heere gevoed, maar wordt tegelijkertijd volstrekt afhankelijk.
We treffen Elia hier dus aan in een periode van oordeel, terwijl ook hijzelf persoonlijke lessen krijgt. De Heere vindt het na één les niet genoeg. Hij heeft bij de beek Krith als een kluizenaar geleefd, op water en voedsel dat hij via de raven kreeg. Nu gaat de Heere hem echter nog verder beproeven.
Elia heeft laten zien dat hij voor het oog van heel veel mensen trouw is geweest aan de Heere. Namens God heeft hij gesproken: ‘Zo waarachtig als de HEERE leeft…’ Voor het oog van de machtigen week hij niet. Dat is moedig, bijzonder. Vervolgens heeft de Heere hem van alle hulpbronnen ontdaan en helemaal in de eenzaamheid bij Krith gebracht. Niemand om mee te praten, niemand om het voor te doen; en daar is Elia trouw gebleken. Is het nu genoeg? Nee, nu gaat de Heere hem middenin het oordeel in een dorpje vol met heidenen brengen; en daar moet opnieuw blijken of Elia het waagt op Gods Woord alleen. Denk maar niet te snel dat de Heere klaar is om je te beproeven. Meestal is de ene een opmaat naar de volgende, om door die beproevingen heen al meer te leren over hoe de Heere is. Door ervaring. Dat je het Woord van God waar bevindt.
