Wat behoort dan wel bij het christelijke leven? Volgens Paulus hoort daar ‘dankzegging’ (eucharisteo) bij. Het betekent dankbaarheid, dankbetuiging. We dienen het vruchteloze spreken achter te laten en daar vruchtbaar spreken tegenover te stellen.

Spreken

Hoe makkelijk is het om mee te gaan in een gesprek dat werkelijk nérgens over gaat, hoe moeilijk is het om een goed Woord van God te spreken. Paulus heeft daar aandacht voor in zijn aanwijzingen voor de christelijke levenswandel in Efeze 5: 3-8. Hij wijst op het belang van dankzegging. Lofprijzing van God klinkt op onze verjaardagen bijna als geheimtaal. Alsof er iets uit een andere wereld klinkt. Het valt stil. We weten er geen raad mee. Bij een schuine grap meesmuilen we nog, maar bij een goed Woord over de Koning zitten we met een mond vol tanden. Het komt er dus vaak niet van. Maar het is een Bijbelse opdracht. Laat dankzegging onze woorden kleuren. 

Waarbij al het aardse betrokken wordt op het hemelse. Dank voor de nieuwe dag, dank voor het eten, dank voor de voorspoedige gang van zaken met de oogst, dank voor de regen, zijn er niet tienduizend redenen tot dankbaarheid? Waar we wandelen in de liefde en beseffen dat het uit genade om Christus’ wil is dat wij leven en het leven krijgen, dat we wandelen in de liefde, dan kan het toch niet anders dan dat de dank onze gesprekken kleurt? Er is gebed in de wereld, maar te weinig lofprijzing van God. Zie Gods hand in de dingen en breng Hem lof! Wat zegt David na de ervaring dat God Hem hoorde en voor Hem een Toevlucht bleek: ‘Zo zal ik Uw Naam psalmzingen in eeuwigheid; opdat ik mijn geloften betale, dag bij dag.’ Een christen herken je aan een goed woord over de Meester. 

Gevolgen

Gedrag heeft gevolgen. Als je over de gevolgen na gaat denken, word je realistischer in je beslissingen. De lust verkoeld, als je de consequentie van een zonde overdenkt. Vaak willen we dat niet en doven we deze gedachten uit. Toch dienen we na te denken over de gevolgen van ons gedrag. Althans, dat meent Paulus. We steken onze handen immers ook niet gedachteloos in het vuur, als we weten dat dit ons zal branden. 

Herhaling

Paulus herhaalt de woorden uit Efeze 5: 3 in vers 5, maar nu wijst hij de gevolgen voor daders aan. ‘Want dit weet u, dat geen hoereerder, of onreine, of gierigaard, die een afgodendienaar is, erfenis heeft in het Koninkrijk van God.’ 

Dit is de consequentie. Hij die vasthoudt aan de aarde, zal in de hemel niet aangetroffen worden. We zijn als een vrouw die een medewerker van haar man kiest boven hem; we geven wel eer aan de schepping, maar niet aan de Schepper. We dienen het geschapene als afgod en zondigen tegen Hem Die ons maakte. 

Tot je ondergang of behoud

We kunnen geen navolger van God zijn en tegelijkertijd vasthouden aan de zonden. Als we dat wel doen, dan zijn we als iemand die een haak vasthoudt, die hem uiteindelijk zal doorboren. Je komt buiten komen te staan (Op. 22: 15). 

Koninkrijk van Christus en van God

Paulus plaatst dit alles in het licht van het Koninkrijk van Christus en van God. Allereerst gaat het daarbij om het Koninkrijk van Christus dat in de harten van de gelovigen op de aarde is; tegelijkertijd wijst het vooruit naar de ontvouwing van dit Koninkrijk van God in Zijn toekomst. Een niet-burger heeft geen deel aan dat Koninkrijk. Een burger kan niet anders dan ernaar verlangen om te leven als een burger van dat Koninkrijk. 

Zoals Paulus helder maakt in 1 Kol. 1: 12-14: ‘Dankende den Vader, Die ons bekwaam gemaakt heeft, om deel te hebben in de erve der heiligen in het licht; Die ons getrokken heeft uit de macht der duisternis, en overgezet heeft in het Koninkrijk van den Zoon Zijner liefde; In Denwelken wij de verlossing hebben door Zijn bloed, namelijk de vergeving der zonden.’ 

Waar wij overweldigd raken door het besef van de prijs die Christus betaalde, beseffen wij buiten Zijn bloed niet te kunnen leven. Dit maakt zonde bitter en Christus zoet. 

Binnenkort volgt deel drie in deze serie.