De schrijver van de brief aan de Hebreeën wees op de grote wolk aan getuigen die christenen voorgingen. Het levend houden van de herinnering aan hen die ons voorgingen in geloof, was belangrijk volgens ds. Jacobus Willemsen (1698-1780). Hij schreef dit in een voorwoord op ‘De godvruchtige avondmaalganger’ van Petrus Immens (1664-1720)
Geur
In Middelburg hield Jacobus Willemsen de herinnering aan zijn voorganger Petrus Immens levend. Hij geeft in een voorrede op ‘De godvruchtige avondmaalganger’ een levensschets van Immens. Daaraan voorafgaand laat hij echter zien hoe de Bijbel spreekt over hen die God liefhebben. Christenen dienden volgens hem naar Christus te ruiken. Hij sloot hiermee aan bij de beeldspraak uit het Hooglied. ‘Zij zijn die mirre en specerij, die de liefste Jezus, in Zijn hof komende, plukt en waarin Hij Zich met een heilig genoegen verlustigt (Hooglied 5: 1). Zij zijn de geurige zalfoliën, waarvan de reuk veel beter is dan van alle specerijen (Hooglied 4: 10).’
Deze geur hing als het ware om hun leven, volgens Willemsen: ‘Telkens wanneer de genaden in het rechtvaardige volk van de Heere zich werkzaam vertonen in hun woorden en daden, en zij in de uitlatingen van hun geloof, liefde, hoop, verloochening, ootmoedigheid, zachtmoedigheid, lijdzaamheid, hemelsgezindheid en geestelijke blijdschap, gaat daardoor een alleraangenaamste geur van godvruchtigheid van hen uit.’ Wie met de Heilige Geest gezalfd werd, verspreidde een ‘een liefelijke geur van genade’.
Herinnering
Voor Willemsen was het belangrijk om de herinnering aan hen die God dienden in het verleden levend te houden. Met name als het ging om martelaren. Hij verwijst daarbij naar de vroege kerk: ‘Zo waren de eerste christenen gewoon eens in het jaar bij de graven de bloedgetuigen samen te komen om de Heere te zegenen en Zijn Naam te danken voor de godzalige voorbeelden, het heilig leven, de zalige dood en ook de palmtakken en kronen van de waarheid.’
Verwijzend naar de geschiedschrijving van Basilius vervolgde hij: ‘Naderhand, toen het christendom in de wereld de overhand kreeg en de godvruchtige christenen op die plaatsen, waar de bloedgetuigen begraven werden, kerken gebouwd hadden, kwam men daarin niet alleen bijeen tot het doen der openbare gebeden, maar ook tot lofzangen tot Gods eer wegens de herinnering en zegenpraal van die geloofshelden en -heldinnen.’
Navolging
In de Bijbel gebeurde het geregeld dat iemand hoog opgaf van een voorganger in het geloof. Denk aan David, die spreekt over Jonathan; en Jeremia over koning Josia.
Jacobus Willemsen roept christenen op om de herinnering aan hen die voorgingen levend te houden: ‘O, die heilrijke en heugelijke gedachtenis van de rechtvaardigen en van ’s Heeren wonderweg met hen, geeft zulk een liefelijke geur van zich. En is voor de ziel zo verkwikkelijk, dat het hart er met genade door gesterkt wordt en de zwakke er wel eens kennelijk door wordt opgebeurd; om met meer vrijmoedigheid en blijmoedigheid van het geloof, zijn weg op Jehova, als de Heerlijkheid van de sterkte van Zijn volk, te kunnen wentelen. Bemoedigd uitroepend: “Ik ben een held”. (Hebr. 13: 9, Ps. 89: 18, Ps. 37: 5, Joël 3: 10).’
Waarom zouden we ons verdiepen in de geschiedenis? Niet om daar heilige en onfeilbare mensen te ontmoeten. Wel om ons te verwonderen over Gods heiligende kracht in het leven van christenen. Vanwege de aanstekelijke geur die van hen uitgaat, die opwekt tot navolging.
