‘In Christus is de onzienlijke God zichtbaar geworden; wie Hem ziet, ziet de Vader. (Joh. 14: 9). Aldus dr. H. Bavinck als hij spreekt over de menswording van Christus. Een onbegrijpelijk wonder. Denk er eens vijf minuten over na: de Zoon van God kwam in het vlees. Immanuël, God met ons.
Vernedering
‘Nu is het zonder twijfel voor het menselijk geslacht een hoge eer, dat de eniggeboren Zoon, die in de gedaante van God en in de schoot van de Vader was, de gedaante van een mens heeft aangenomen. Want daardoor is Christus aan alle mensen verwant. Hij is met hen hetzelfde vlees en bloed deelachtig en zij hebben met Hem ziel en lichaam, hoofd en hart, verstand en wil, voorstellingen en aandoeningen gemeen. Christus is in deze natuurlijke zin ons aller broeder; vlees van ons vlees en been van onze benen.’ Met deze woorden laat Bavinck zien hoezeer Christus ons nabij kwam, als een mens leefde Hij onder ons.
Tegelijkertijd is er sprake van een groot verschil. Bavinck: ‘Reeds onder mensen is het mogelijk en komt het vaak voor, dat familieleden en bloedverwanten in geestelijk opzicht ver van elkaar verwijderd zijn en scherp tegenover elkaar staan.’ Wij kunnen niet zondermeer zijn voorbeeld navolgen. Mens worden zoals Hij mens was. Hij zondigde immers niet, wij wel.
Al dieper
Christus vernederde Zich al dieper, tot verlossing van zondaren. Bavinck geeft aan dat de Bijbel ons leert ‘dat de Zoon van God niet alleen mens is geworden, ons in alles gelijk uitgenomen de zonde, maar dat Hij ook de gestalte van een dienstknecht heeft aangenomen. Zichzelf vernederd heeft en gehoorzaam geworden is tot de dood, ja de kruisdood (Fil. 2: 7-8). Het betaamde Hem alle gerechtigheid van de wet te vervullen (Matt. 3: 15), en zelf door lijden geheiligd te worden (Hebr. 2: 10).’ Het moest zo zijn, onderstreept Bavinck. ‘Er was geschreven dat de Christus lijden en ten derde dagen uit de doden opstaan zou (Luk. 24: 46, 1 Kor. 15: 3-4). De Vader zond Hem, om Zijn werk op de aarde te volbrengen (Joh. 4: 34), en gaf Hem zelfs een gebod om het leven af te leggen en wederom te nemen (Joh. 10: 18). Al wat Christus overkomen is, was daarom uitvoering van wat Gods hand en raad tevoren bepaald had dat geschieden zou (Hand. 2: 23, 4: 28).’
Kruis
Het kruis staat daarbij centraal volgens Bavinck: ‘Eerst aan het kruis kon Christus zeggen, dat alles volbracht was en dat Hij had voleindigd het werk dat de Vader Hem gegeven had om te doen, Joh. 17: 4, 19: 30. Terwijl in de Evangeliën het leven van Jezus betrekkelijk kort geschetst wordt, wordt Zijn laatste lijden en sterven breedvoerig herhaald. En evenzo gaat de apostolische prediking slechts zelden tot de ontvangenis en de geboorte van Jezus terug, maar legt zij alle nadruk op het kruis, de dood en het bloed van Christus.’ Door de dood aan het kruis verzoende Christus zondaren met God (Rom. 5: 10).
Eén doel
Het hele leven van Christus op aarde richtte Zich op Zijn verzoenend en verlossend handelen. Bavinck: ‘Het is één volmaakt werk, dat de Vader Hem opgedragen heeft om te doen.’ Daarop Zijn Vader, Zoon en Heilige Geest betrokken. ‘Het is een werk, dat in de tijd op deze aarde Zijn middelpunt heeft, maar dat uit de eeuwigheid opkomt, in de eeuwigheid wortelt en tot in de eeuwigheid zich uitstrekt.’
Leestip: Magnalia Deï, dr. H. Bavinck (Kok, Kampen, 1909).
