In 1936 schreef ds. I. Kievit een meditatie over de moederbelofte uit Gen. 3: 15. Hij zet al mediterend in met kerst, om te eindigen bij de blinkende Morgenster. Hierbij een eerste deel van deze meditatie. 

Zaligmaker

Zie, ik verkondig u grote blijdschap, zo klonk de stem van de engel in de Kerstnacht tot de herders, die de nachtwacht hielden bij hun kudden. Zie, ik verkondig u grote blijdschap mag ook gezegd worden, wanneer wij lezen in onze tekst de eerste belofte van een Zaligmaker, die geschonken is aan het gevallen mensengeslacht in de hof van Eden. Het wekt onze bewondering op. Hoe de Heere langzamerhand Zijn Zoon heeft bekend gemaakt en geopenbaard.

Hij begon met deze belofte en ontplooide haar steeds meer. Hier is dan de eerste toezegging van leven en vrede aan de gevallen mens. Zij zal nog veel duisters hebben bevat voor onze eerste voorouders, ook al heeft het aan de verlichtende en wederbarende daad ten leven door de Heiligen Geest niet ontbroken. Woord en Geest zijn van meet af met elkaar verbonden, want God verspilt Zijn Woord noch genade. Hoe veel duisters deze belofte, deze moederbelofte, nog bevat, toch mogen wij er zeker van zijn, dat in de ziel van onze voorouders een vonk van hoop werd ontstoken in de nacht hunner zonde en van de dreiging van de dood, gekomen onder de vloek als zij waren. Gevallen in de zonde, afgevallen van hun Schepper en Formeerder, de duivel toegevallen. Zo waren wij in onzen stamvader de vloek en de verdoemenis onderworpen.

Messiaans

Deze moederbelofte is zeer bekend. Reeds in de jeugd wordt zij als Messiaanse tekst van buiten geleerd. En toch kan niet worden ontkend, dat dit eerste woord van goddelijk erbarmen weinig wordt verstaan, en inderdaad ook zwaar is om te bevatten. Over deze tekst te preken biedt zijn bijzondere moeilijkheden, maar mede daarom zijn bekoorlijkheid. Laten we samen onder biddend opzien tot de Koning van de Kerk om de voorlichting van Zijn Geest, die nu in haar woont, om in al de waarheid te leiden, in dit proto-evangelie, deze moederbelofte, zoeken in te dringen. 

Zij is de eerste bloem in de hof van Gods beloften, geworteld en gevoed uit het verbond van de genade, waarin de Heere ten uitvoer legt de gedachten van Zijn hart om te leiden tot het leven hen, die zich hadden gestort in de dood.

De mens heeft door moedwillige ongehoorzaamheid en het ingeven van de duivel zich van zijn Maker losgescheurd. Maar de Heere is in de toorn des ontfermens gedachtig en van eeuwigheid was het in Zijn hart een gevallen geslacht op te richten uit de dood en te vrijwaren voor het verderf. O, diepte van rijkdom, beide van de wijsheid en van de kennis Gods. Hoe niet te doorzoeken zijn Zijn oordelen en hoe onnaspeurlijk zijn Zijn wegen. Zo mocht Paulus wel uitroepen in biddende verwondering.

Binnenkort volgt deel 2. Bron: Gereformeerd Weekblad.