In een collegeblok dat ik volgde aan de universiteit was ik de enige orthodoxe gelovige in een vrijzinnig gezelschap. Een boeiende exercitie met sympathieke medestudenten en dito docente. We spraken over de uitleg van een tekst. Daarbij mocht volgens mijn medestudenten ieder lid van de geloofsgemeenschap individueel duiden wat God met een bepaalde passage bedoelt. Ieder zijn eigen waarheid, met als verbindend element: ‘Spreek ons van zachte dingen.’

Onze docente stelde eerlijk dat zij geen raad wist met het boek Openbaring. Volgens haar leggen veel liberale christenen dit boek wat vertwijfeld terzijde. Want hoe is de God van het boek Openbaring te combineren met Jezus in de Bergrede? Ik vroeg mij hardop af of de kloof tussen de God van het Oude Testament en het Nieuwe Testament in dit type theologie dan niet eveneens erg breed wordt. Maar dat was niet zo. Tot we de Zondvloed behandelden. Ik vroeg hoe het kon dat slechts enkele mensen overleefden en velen vergingen in het water. Daar was mijn docente echter snel uit. Ik moest de Zondvloed natuurlijk niet letterlijk lezen, zo was het niet gebeurd. Het was überhaupt niet gebeurd. Maar ze trok er wel wat lessen uit.

In die periode was ik net begonnen met een prekenserie over het Bijbelboek Jona. Met de vis en de wonderboom in het vooruitzicht. Ik heb dit maar niet ingebracht in het college. Dat waren immers vast ook spiegelverhalen. Leerzaam, maar niet gebeurd. 

Gaandeweg de collegereeks vroeg ik mij af wat je boodschap wordt, als de Bijbel geen bron en norm is, maar enkel een pluktuin voor interessante spiegelverhalen. De moed zou me in de schoenen zinken, als ik moest geloven in iets dat niet echt is gebeurd. Dan sta je naar de hemel te tasten in het luchtledige. Terwijl je put uit een verzamelband, die een bricolage van menselijke verhalen vormt. 

Een Evangelie zonder waarheid, zonder zonde en oordeel, kent naar mijn overtuiging geen werkelijke verlossing. Het kruis toont dan niet het verlossende Woord. Er is echter een Lam geslacht, er heeft bloed gevloeid. Openbaring leert ons dat de voetstap van de Meester klinkt. Hij komt al nader. Je hoort en ziet het gebeuren. Nu is het genadetijd. Straks volgt het oordeel.