De Westminster Catechismus stelt in antwoord op de vraag waartoe de mens geschapen is, dat wij bedoeld zijn ‘om God te loven’. Dit betekent dat ons hele bestaan op God betrokken is. Vandaar dat de puritein Hardy opmerkt: ‘Hij zal de aarde onder zijn voeten hebben, die de hemel in zijn ogen heeft.’ Hoe ziet Paulus de gemeenschap met Christus?
Hoe zien wij God?
Het maakt echter nogal verschil hoe wij over God denken. Ons beeld van Hem wordt beïnvloed door wat we luisteren, lezen en zingen. Om werkelijk af te stemmen op wie de Heere zegt dat Hij is, dienen we terug te gaan naar de door Hem gegeven bron.
Anders leren denken
De apostel Paulus liet ons veel brieven na die hij aan de jonge christelijke gemeenten stuurde. Boordevol onderwijs. Door middel van zijn brieven nam Paulus christenen als het ware bij de hand om hen onderwijs te geven. Zowel de Joden die bij de erkenning van Jezus als de Messias hun Bijbel anders leerden lezen, als de heidenen voor wie alles nieuw was.
In Paulus’ brieven is het feit dat christenen na ontvangen genade ‘gemeenschap met Christus’ oefenen, een belangrijke vooronderstelling. Ze worden van dood, levend. De Geest vernieuwt en richt het hart op Christus. Daardoor leren ze met Hem leven, in gemeenschap. Een zondig mens leeft in gemeenschap met de heilige God, hoe kan dat?
Mysterie opgehelderd
In 1912 schreef Gresham Machen als jonge Nieuw Testamenticus een artikel over ‘Jezus en Paulus’ in ‘Biblical and Theological Studies’, een uitgave van Princeton. Hij onderstreepte de heiligheid van God en bewonderde tegelijkertijd het wonder van de gemeenschap met Christus.
‘Als Paulinisme wordt begrepen als gemeenschap met de opgestane Christus, dan wordt de onevenredige nadruk die Paulus geeft aan de dood en opstanding van Christus begrijpelijk. Want dit zijn de daden waardoor de gemeenschap is vastgesteld. Voor de moderne mens, lijken ze overbodig. Door de moderne mens wordt de gemeenschap met God als vanzelfsprekend beschouwd. Maar alleen vanwege een onvolmaakte opvatting van God. Als God alleen liefde en vriendelijkheid is, dan is er natuurlijk niets nodig om ons in Zijn aanwezigheid te brengen. Maar Paulus zou nooit tevreden zijn met zo’n God. De zijne was de vreselijke, heilige God van de Oud Testamentische profeten – en van Jezus. Maar voor Paulus was de heiligheid van God tevens de heiligheid van Christus.
Gemeenschap van een zondig mens met de heilige Christus is een enorme paradox, een hoog mysterie. Maar het mysterie is opgehelderd. Het werd opgehelderd door het kruis. Christus vergaf de zonden niet omdat Hij inschikkelijk is ten aanzien van de zonde, maar omwille van Zijn vrije genade heeft Hij de vreselijke straf daarop gedragen. En Hij is toen niet gestopt. Na het kruis kwam de opstanding. Christus stond op uit de dood in een leven van glorie en kracht. In die glorie en die kracht nodigt Hij de gelovige uit. In Christus ontvangen we niet alleen vergeving, maar ook een nieuw en heerlijk leven.’
(Stonehouse Ned B., 2020, J. Gresham Machen – A Biogrophical Memoir, Edinburgh: Banner of Truth Trust, Pag. 200)
