De één verlangt naar een rustig leven, een ander houdt van beweging. Als ons echter tegenslag en storm overkomt, blijken we allen te verlangen naar rust. Ds. J.J. Poort (1928-1997) schrijft erover naar aanleiding van Matt. 11: 28.
Poort
De dorpsdominee en latere legerpredikant ds. J.J. Poort had de gave om dichtbij het échte leven van mensen te komen. Zijn eenvoudige preken en teksten raken aan de vragen van het hart. Zo ook in het boekje ‘Liefde geeft rust’, waarin hij gedachten deelt naar aanleiding van Matt. 11: 28.
Vanbuiten
Poort: ‘Misschien hebben we het liefste rust “van buiten”, wat betreft onze omstandigheden dus. En dan denk ik aan een zieke (als die toch eens beter werd!). Een stervende, als die toch eens herstelde!’. Pijnen, ondraaglijke pijnen, dat die over mochten gaan. Een kapotte verhouding een verloving of een huwelijk, dat het toch weer in orde zou komen… en daar bid je dan misschien om en daar hoop je dan op en dan denk je aan dat woord van Christus: “Ik zal rust geven”, en dan vraag je je af: zou Hij ook rust in die onrustbarende omstandigheden kunnen brengen? Vanbuiten dus. Het komt voor.
Storm
Ook in de Bijbel lees je het. Bijvoorbeeld bij de “storm op zee”; toen Jezus Zijn machtswoord sprak, werd het “stil”… De storm ging liggen en de zee kalmeerde. Alleen “van binnen”, in het hart van de discipelen daar aan boord, veranderde weinig. “Wie is toch Deze?”, vroegen zij. Ik heb de indruk, dat Jezus meer van Zich weg gaf aan de woelige baren dan aan hun onzeker hart. Toch is dat vaak het eerste, soms zelfs het enige wat wij vragen: rust van buiten.
Vanbinnen
Het omgekeerde (rust vanbinnen) lees je ook. Heel sterk bij Stefanus. Grote en hevige onrust om hem heen. Stenen gooiende mensen, op zijn dood, zijn smadelijke ondergang belust. En daar gaf Christus (Die het toch zág! Want de hemelen waren geopend, staat er, en niet alleen Stefanus kon dus Jezus zien maar ook Jezus kon Stefanus inclusief hun omstandigheden zien!), géén verandering in. Let daar goed op. Hij zou het gekund hebben (zie de geschiedenis van de storm op zee), maar Hij wilde, blijkbaar, niet…
Wel rust geven “vanbinnen”. Dat staat er zeer duidelijk bij in dat verhaal: “Stefanus, vol van de Heilige Geest”. Die Geest van Christus. En het opzienbarende is, dat die rustgevende Geest vanbinnen blijkbaar zo’n geweldige rust schonk, dat Stefanus van de omstandigheden geen last meer had en (dus?) zelfs ook niet meer om verandering in die (toch dodelijke!) omstandigheden vróeg! Dat is heel bijzonder!
Rust
Hij kon zijn levensomstandigheden van binnenuit aan. Hij keek er niet angstig tegenop. Gaf zich op het laatste moment ook niet over aan zijn vervolgers. Herriep zijn belijdenis niet. Balde ook niet zijn vuisten en dreigde niet met hel en verdoemenis. Raakte niet geïmponeerd, kortom. Niet geëmotioneerd. Niet gefrustreerd. Bleef rustig. Van binnenuit. Dan zeggen ze wel in het Latijn: “Saevis tranquillus in undis”. Rustig te midden van de wilde, woelige golven. (En niet andersom: onrustig en woelig, in een spiegelgladde zee). Bad voor zijn moordenaars. Beleed, juichend, publiekelijk zijn visie op Jezus. En “met deze woorden ontsliep hij” (ook al rustig!). In tumultueus geweld! “Rustig”… van binnenuit.
Leestip: Liefde geeft rust, ds. J.J. Poort (Kok, Kampen).
