‘Ik ging in het begin van de middag alleen de heuvels in, en besteedde vijf uur aan meditatie en gebed. Soms bij de bergmeertjes, soms op de hoogten die uitzien op Loch Awe.’ Daar bad Andrew Bonar (1810-1892) op een zomerdag in 1864 voor zijn bediening, familie, land en de wereld. Niet wetend welke beproeving hem wachtte.
Voorspoed
Wij leven graag in een situatie van voorspoed. Waarbij gezondheid, geld en allerhande voorzieningen ons gerust stellen. De realiteit dat we kunnen sterven, beseffen we. Maar we houden met die mogelijkheid nauwelijks rekening. In eerdere eeuwen van de geschiedenis was de dood nabijer dan nu. Althans, op ons werelddeel. Dat blijkt uit het leven van Andrew Bonar.
Vanuit zijn dagboek blijkt dat Bonar zich bewust was van zijn afhankelijkheid van God. Hij maakt geregeld aantekeningen over verzoekingen en beproevingen die hij ervaart. Ook spreekt hij over zegeningen. Hij is zich bewust van het belang van nauwe omgang met God. Zo schrijft hij op 19 mei 1864 dat hij dankbaar is voor een lange periode zonder bijzondere verleidingen. Terwijl Andrew tegelijkertijd concludeert dat hij wellicht te veel gedacht heeft aan verleiding door concrete zonden. Hij beseft dat hij zijn studie geregeld belangrijker vindt dan omgang met God. Hij pakt liever een boek, dan dat hij bidt. De woorden ‘zoek eerst het Koninkrijk van God’, krijgen voor hem een nieuwe betekenis.
Beproeving
Op 24 september van datzelfde jaar maakt Bonar een dankbare aantekening. Hij en zijn vrouw Isabella kregen een dochter. Hij bidt voor haar, schrijvend in zijn dagboek: ‘Heere, mag deze kleine er één zijn van hen die door U gered worden. Een kostbare steen in Uw borstplaat. Eén in wie U wordt verheerlijkt.’ Bonar verwijst in dit gebed naar de kleding van de hogepriester, die op zijn borst de namen van Israël droeg. Dicht bij het hart.
Drie weken later, op 15 oktober, schrijft hij over een aangrijpend verlies. ‘O wat een wond! In de afgelopen nacht, heel plotseling, na drie uur van beklemde gevoelens, Is mijn lieve, lieve Isabella van mij weggenomen. Heere, giet troost uit in mij, want ik het niet. Het heeft de werking van de Heilige Geest nodig in tijden als deze.’ Hij schrijft over de bijzondere herinneringen aan zijn vrouw. Hij kon nauwelijks geloven dat ze overleden is. Dan bidt hij: ‘Heere, laat me U niet minder liefhebben, maar meer, vanwege deze slag.’ Hij las namelijk bij het avondeten de Schriftlezing die voor deze dag aan de beurt was. Nahum 1: 7: De Heere is goed. Andrew bidt: ‘Heere, Heere, laat in deze tijd de Heilige Geest worden uitgestort over mijn familie.’ Zijn vrouw wordt naast hun eerder overleden zoontje begraven.
Andrew gaat met zijn gezin door een periode van diep verdriet. Zijn vrouw is ingegaan in de eeuwige heerlijkheid. Als zodanig troost dat. Tegelijkertijd is het verdriet diep. Bonar schrijft over de nabijheid van de Heere: ‘Hij verbiedt mij niet om te rouwen. Evenmin zal Hij vergeten mij te zegenen.’
Hymn
Op de dag na de begrafenis schrijft Bonar over een herinnering uit de tijd dat hij Isabella leerde kennen. Zij schreef hem het lied ‘Amazing grace how sweet thy sound’. Ze onderstreepte de volgende zinnen:
Trough many a danger, toil and snare,
I have already come;
‘Tis grace that led me on thus far,
And grace will lead me home.
Bonar; ‘En daar is ze nu thuis! We keken met ontzettend veel verlangen vooruit naar onze huwelijksdag, maar niet minder (door Zijn genade) zal de bruiloftsdag van Christus zijn, waarbij we elkaar voor altijd zullen ontmoeten.’
Voorspoed, gezondheid en een lang leven, dat zijn giften en geen rechten. Laat ons gezinsleven gestempeld zijn door de vreugde van ontvangen leven, terwijl we oog hebben voor de kwetsbaarheid daarvan. Dat kleurt ons gebedsleven, opvoeden en de omgang met God.
Leestip: Andrew Bonar – Diary and Life (Banner of Truth Trust, 2013)
