Als kinderen aan tafel in de kinderstoel luisteren naar een verhaal uit de kinderbijbel, lijkt het opvoeden bij Gods Woord eenvoudig. De realiteit leert dat we echter niet bij machte zijn om in diezelfde eenvoud het geloof in het hart van ons kind te leggen. Integendeel. Dat is het werk van de Heilige Geest. Een fijn thuis waarin kinderen zien dat de boodschap van de Bijbel écht betekenis heeft, laat echter wel sporen na. 

Goed thuis

Een veilig thuis is voor kinderen van onschatbare waarde. Daar leren zij terloops in de dingen van alledag wat het betekent om als christen te leven in deze wereld. Ds. C.G. Geluk (1945-2015) schreef in de jaren ’80 van de vorige eeuw een serie artikelen over jongeren en de kerk. Hij gaf daarbij uitgebreid aandacht aan het gezinsleven. ‘Onze kinderen in deze zin een goed ’thuis’ geven, dat is de beste bijdrage die wij aan hun leven en aan hun toekomst kunnen leveren, in het bijzonder in de wereld van vandaag met haar vele gebroken huwelijken en gebroken gezinnen.’ 

Voorleven

Ouders zijn er elke dag. Ze vormen een niet uit te schakelen constante in het leven van kinderen en jongeren. Zij leren van hen door met hen op te trekken. Zonder dat we iets zeggen, leven we hen reeds voor. Ds. C.G. Geluk stelt daarbij een ontdekkende vraag: ‘Wij zijn als ouders in een uitnemende positie om onze kinderen, die tegelijk ook de jongeren van de gemeente zijn, op te voeden en voor te gaan in de weg van het Woord, zowel in het gezin als ook in de verbanden van gemeente en samenleving. Spannen wij ons ervoor in om er wat van te ‘maken’, of laten wij Gods water maar over onze gezinsakker lopen?’ 

Werkelijkheid of desillusie

Stevige woorden zeggen als het om bepaalde overtuigingen gaat, maar vervolgens niet zelf persoonlijk buigen onder het Woord, maakt indruk. Een negatieve, wel te verstaan. Kinderen zien dan immers dat we wel voor een overtuiging strijden, maar deze niet zelf delen. 

Geluk geeft een aantal aanwijzingen die hiermee samenhangen. ‘Het kost inderdaad inspanning — en ook tijd — om op een zinvolle, creatieve en recreatieve wijze een relatie met onze kinderen op te bouwen en te onderhouden… om met hen samen te leven, méé te leven en ook mee te groeien op hun weg naar zelfstandigheid. Dit vraagt van ons, ouders, radicaliteit in onze houding — in onze overgave aan God, de Heere — in een dienende, ootmoedige levenswijze — in de totaliteit van ons staan en leven, ook als gezin, in deze wereld. Vanuit deze radicaliteit, die niets anders is dan gehoorzaamheid aan het Woord, hebben wij de roeping om onze kinderen gemotiveerd en doelgericht te leren denken en leven. Dat betekent uiteraard, dat wij zelf gemotiveerd en doelgericht moeten zijn en handelen. Als motief en doel in ons eigen leven ontbreken en wij onze kinderen dan confronteren met het ‘Alzo spreekt de Heere Heere…’, dan maken wij de Bijbel voor hen tot een boek vol lege woorden die geen enkele relevantie hebben voor het leven van nu. Wat een desillusie kan dit vroeger of later voor hen inhouden — als het hun dan nog verder iets kan schelen en als zij dan nog niet door onverschilligheid van Woord en kerk vervreemd zijn — als zij tot de ontdekking komen dat hun ouders, ondanks zoveel schijn van het tegendeel, een leeg leven leiden. En dat terwijl de Bijbel een boek is vol van overvloed, vol veelbelovende woorden en zegenrijke geboden, die zeer relevant en actueel zijn voor het leven van nu, en die ook voor onze kinderen in de nood van hun leven en in de verwarring van onze tijd redding en toekomstperspectief bieden en richtinggevend zijn!’ 

Ontvangen om te delen

We hoeven niet op te voeden in eigen kracht. Dat gaat eenvoudigweg niet. In de Efezebrief toont Paulus dat de Heilige Geest gegeven is, ook met het oog op de opvoeding van ons gezin. We mogen het van Hem verwachten. Dat brengt op de knieën en doet ons wijsheid vragen per dag. ‘Heere, geef mij vandaag wat u vraagt. Uit genade. Om Christus’ wil.’ 

Leestip: Artikelenserie ‘Hoe houden we jongeren bij de kerk’, Waarheidsvriend 1986.