Als vader en moeder sta je in het drukke gezinsleven voor je kinderen klaar. Van ’s morgens vroeg tot het moment dat de laatste weer gaat slapen, ben je paraat en beschikbaar. We hebben lief, zorgen en draven. De Heere kan echter meer geven op het gebed, dan al onze inspanningen mogelijk maken.

Herinnering

Eén van de kostbare herinneringen uit de jeugd van Murdoch Campbell (1900–1974) was dat als hij ’s morgens op tijd wakker werd, de stem van zijn vader hoorde, die in een andere kamer in gebed was. Hij verwonderde zich erover dat zijn vader daarvoor zoveel tijd nam, terwijl hij zelf doorgaans in een halve minuut klaar was. Vaak was het zo dat de klanken van die ernstige stem wegstierven als hij opnieuw in slaap viel.

Als kinderen merk je het gebedsleven van je ouders op. Niet doordat dat onderwerp van gesprek is. Maar doordat je het opmerkt bij moeilijke momenten in het gezinsleven, of je vader of moeder aantreft op de knieën. Bijna twintig opvoedingsjaren met elkaar het leven delen, laten nu eenmaal niet veel verhuld. Het gebedsleven van ouders vormt daarmee (onbedoeld) een herinnering die kinderen meedragen. 

Persoonlijk

In het Oude en Nieuwe Testament heeft omgang met God een plaats in het leven van Bijbelse figuren. Daniël boog drie keer per dag zijn knieën in gebed. Daar legde hij zijn publieke taken voor aan de kant. Het was zijn gewoonte. Zodra Paulus bekeerd is, blijkt hij te bidden. Epafras was een man die aanhoudend omgang met God zocht in het gebed. Ook Jezus bad. Hij ging ’s nachts alleen een berg op om tot Zijn Vader te bidden.

Waarom ging Christus eigenlijk naar een plek alleen om te bidden? Thomas Brooks (1608-1680) geeft daar overwegingen bij, waarvan ik er een aantal doorgeef:

• Hij laat ermee zien hoe belangrijk het persoonlijke en stille gebed is. Dit in contrast met onze onderwaardering daarvan. 
• Het gaat niet alleen om publiek gebed, niet alleen om gebed in het gezin, maar blijkbaar telt voor Jezus ook het persoonlijke gebed. 
• Onderbrekingen en afleiding van buiten doven vaak het gebed uit. 
• Hij was een Hogepriester die offerde en bad en op deze manier voor ons in stond. Hij spreekt namens zijn kinderen. Hij bidt voor ons (Hebr. 7: 25)
• Om ons ervan te overtuigen dat de Vader onze gebeden in de stilte hoort. Hij neemt onze tranen op in Zijn fles. Hij kent de persoonlijke verlangens, worstelingen, zuchten, honger en dorst. 

Hulpeloos

Persoonlijk gebed voor het gezin heeft in elk geval deze twee onderdelen. Je bidt om heil voor je kinderen. Dat ze in Christus geborgen mogen zijn of worden. Vergeving van hun zonden mogen ontvangen. En je bidt om hulp voor je kinderen. Waarbij je concrete dingen of omstandigheden die het leven van je kind vullen of beheersen voor de Heere neerlegt. 

De Lutheraan Ole Christian Hallesby (1879-1961) vatte het gebed als volgt samen: ‘Bidden is: Aan Jezus zeggen wat ons ontbreekt. Voorbede is: Aan Jezus zeggen wat een ander ontbreekt.’ 

Bidden betekent met mijn hulpeloosheid, met mijn vragen, tot God gaan. Dat vraagt om een afhankelijke grondhouding. Hallesby: ‘Hulpeloosheid is de grondtoon van het gebed’ Met mijn hulpeloosheid, mijn niet weten, niet kunnen en geen uitweg zien, kom ik tot God. Om hulp, ontferming, om een uitweg. Om genade. ‘Schrijft U de namen van mijn kinderen in Uw handen.’