‘Mijn vrouw komt uit een ander kerkverband dan ik en we denken verschillend over bepaalde gewoontes en uiterlijke zaken. Hoe blijven we op één lijn voor de kinderen?’ Voor het Reformatorisch Dagblad beantwoordde ik enige tijd geleden deze vraag van een lezer. 

Gedurende de eerste jaren van het huwelijksleven merk je geregeld dat je allebei uit een ander nest komt. Dingen die voor jou heel gewoon waren, blijken bij de ander toch anders te werken. Dat geldt soms voor heel praktische dingen. Ik herinner me dat we op Schiphol stonden en naar Tunesië zouden vertrekken voor onze huwelijksreis. Mijn vrouw was gewend dat haar vader bij internationaal verkeer proactief te werk ging. Zelf ben ik nogal makkelijk, dus had ik niet zo nagedacht over ons verblijf in Noord-Afrika. Dat zien we daar wel, dacht ik. Je begrijpt dat dit voor mijn vrouw even wennen was. Automatisch nam zij toen de voortrekkersrol over. Zij voert doorgaans het woord op luchthavens en in internationaal verkeer, als het spannend wordt. Na het boeken van de tickets duw ik enkel nog het karretje met de koffers. Hulde aan mijn vrouw. Zou zij dit overigens niet doen, dan word ik heus wakker en kom ik er best wel uit. Ieder huwelijk heeft een eigen evenwicht.

Wat ik ermee wil zeggen is dit; met een verschil in kerkelijke achtergrond in het gezin van herkomst is niet alles gezegd. Ook ons karakter (en dat van onze ouders) speelt een deuntje mee in het gewoontegedrag dat we ontwikkelen. Zeker als het gaat om de manier waarop we richting geven aan onze kinderen. De soepelheid van denken, juist als het gaat om bepaalde gewoontes en uiterlijke zaken, raakt meer dan alleen wat we van huis uit gewend waren. Iemand die in strakke lijnen denkt, heeft minder ruimte voor afwijkingen dan iemand die het relationele als uitgangspunt neemt. Onderschat daarbij niet de man-vrouw verschillen. We zijn meer dan onze overtuigingen. Kinderen zijn daarbij ook nog eens begiftigd met een eigen karakter. Dat maakt samen opvoeden intensief. 

Desalniettemin zijn er Bijbelse ijkpunten die je samen hanteert bij de opvoeding van een gezin. Neem er de tijd voor om samen te spreken over je standpunten. Niet door enkel het uitgangspunt te nemen in wat je ouders zeiden, maar door het eerlijk te leggen naast de Bijbel. Dan overstijg je namelijk het gewoontegedrag, de opvoedingsstijl en het eigen evenwicht van de opvoeding die je ouders gaven. Je keert samen terug naar de bron en laat je daardoor onderwijzen. Alleen dat geeft werkelijke grond onder de voeten, waar je samen vastheid vindt, ook als kinderen er tegenaan stormen. Heere, wat wilt U dat wij doen zullen?